1. Bo miłością był Bóg

Z hałasem chłopak wpadł do środka.

– Uwaga! – zdążył zawołać.

Zygmunt wyjaśniał koledze sens zadania z papierosem w ręce, gdy nagle w drzwiach pojawiła się postać Tomka. Było za późno, aby wyrzucać papierosa, a także chciał pokazać, że nie taki diabeł straszny, jak go malują?

Tomek próbował zabrać mu zeszyt, więc nie pozwolił na to. Kazał mu oddać papierosy, ale Zygmunt zaprotestował.

Tomek chciał coś jeszcze zrobić, ale Zygmunt machnął ręką i potrącił Tomka, co nie spodobało się mu. Puknął go w ucho, ale Zygmunt tym samym odpłacił się profesorowi. Tomek chciał chyba chwycić go za ucho, może byłby zaprowadził go do dyrektora, ale coś stało się...

Zygmunt płynnym ruchem chwycił go za rękę, podwinął ją i podrywając Tomka do góry, przydusił go do posadzki. Leżącego na posadzce profesora, zapytał szyderczo, tak jak on ich...

– No i ile przyjemności jest w tym? Zapomniałeś, panie ”Wołodyjowski”, że twoje czasy mijają?

Pomógł powstać Tomkowi i nie zwracając uwagi na to, co wokół niego działo się, spakował swoje zeszyty.

– Kto jest twoim wychowawcą?! – nerwowo zapytał Tomek.

– A co to pana obchodzi? – tym samy bezczelnym tonem odpowiedział mu uczeń.

– Z której jesteś klasy? – ciągnął dalej profesor.

– Skoro się nie znamy, widocznie z pierwszej? – Zygmunt nawet nie pokazywał po sobie skruchy.

– Kto jest twoim wychowawcą?!! – Tomek stawał się nerwowy.

– Pan, panie psorze. Przepraszam... profesorze. – i wyszedł z toalety. Był już w drzwiach, gdy odwrócił się. – Skarga do dyrektora, czy wychowawcy, nic tu nie pomoże?... – oznajmił speszonemu Tomkowi – Ja tylko broniłem się?

Ale Zygmunt nie zdawał sobie sprawy, że poruszył zło drzemiące w ludziach. Chociaż z drugiej strony, tym zajściem, zjednał sobie kilku kolegów.

Profesor oczywiście odnalazł klasę Zygmunta i postanowił, że odpłaci się mu za to zajście.

Profesor Sul chciał poznać całą sprawę, ale niewiele mógł zrozumieć, bo każdy opowiadał zdarzenie, ze swego punktu widzenia. Tomek, że uczeń napadł go i przy wielu uczniach powalił na glebę. Zygmunt natomiast temu nie zaprzeczał, zrobił to z pełną świadomością. To jego ojciec zdecydował o tym, że on będzie tokarzem. On bardzo chciał być księdzem. To, że wyrzucą go z tej szkoły, jak to straszy go profesor Tomek, nie robi na nim żadnego wrażenia, będzie mu tylko za to wdzięczny, bo będzie w zgodzie i ze swym ojcem i osiągnie to, o czym marzył?

Pomiędzy obydwoma profesorami, przez kilka dni trwała jatka, co zrobić z tym uczniem? Aż któregoś dnia, po wejściu do klasy profesor Sul, uścisnął Zygmunta ramię.

– Wygraliśmy. – powiedział.

Ale Zygmunt nie zrozumiał tego, bo i skąd miałby wiedzieć, co jest grane?

– Tak. – ten już był gotowy do drogi. – A dokąd?

Lechu roześmiał się.

– Bawisz mnie. Najpierw zgadzasz się, a dopiero potem pytasz, gdzie? – wyszczerzył zęby.

– A co w tym dziwnego? – Zygmunt nie rozumiał zdziwienia kolegi. – Zgadzam się pójść z tobą, tylko chciałbym wiedzieć, gdzie idziemy?

Lechu znów roześmiał się.

– Najpierw trzeba pytać, gdzie idziemy, a dopiero potem, czy zgadzasz się?

– Ty robisz tak, ja inaczej. Czy to jest źle? – zdziwił się.

Lechu szczerzył swoje zęby w wesołym i szczerym uśmiechu.

– No to, jak? Dowiem się, gdzie idziemy? – Zygmunt czekał na wyjaśnienia.

– Do Leszka. – wyjaśnił mu Lechu.

– Kto to jest?

– Mój przyjaciel.

– Przyjaciel? – automatycznie zapytał Zygmunt.

– Kolega. – Lechu chwilę zawahał się.

– Kolega? – jak echo powtórzył Zygmunt.

– Czy ty musisz wszystko powtarzać? – Lechu zmieszał się.

– Najpierw powiedziałeś, że jest twoim przyjacielem, potem, że kolegą... – Zygmunt wbił w niego swe oczy.

Lechu poczerwieniał.

– Przyjaźnimy się. – wyjaśnił mu.

– Przyjaźnicie się... – powtarzał po nim.

– Bo cię trzepnę... – Lechu denerwował się. Popatrzył na kolegę. – Kiedyś przyjaźnili się nasi rodzice, teraz my. – wyjaśniał dalej.

– Czyli... jesteście... starymi znajomymi?? – Zygmunt chciał dokończyć te zgadywanki.

Lechu odsapnął.

– Nareszcie zrozumiał... – westchnął. – Idziemy?

I Lech zabrał Zygmunta do swego przyjaciela – tak go nazwał. Byli już daleko na ulicy, tubylec obejrzał się i już chciał wyciągnąć papierosy, ale jednak zrezygnował. Zygmunt poczęstował kolegę papierosem.

– Nie. Jeszcze nie teraz. Tu wszyscy mnie znają. – upomniał go.

– Powiedz, tylko tak szczerze, wkurzam cię?

Lechu popatrzył na kolegę.

– Da się wytrzymać.

– Wstydzisz się mówić o Leszku? – zapytał. – Ja też mam kolegów i przyjaciół... kolegów nazywam kolegami, przyjaciół przyjaciółmi. Mogę opowiadać o nich godzinami... aby tylko ktoś chciał mnie słuchać?

– Rodzice Leszka i moi... w młodości, przyjaźnili się. Teraz my przyjaźnimy się. – Lechu wyjaśnił koledze.

– Więc jednak jesteście przyjaciółmi? – Zygmunt spoglądał na zmieszanie się kolegi. – Chętnie go poznam... ja też mam jednego kumpla, którego nazywam swoim przyjacielem. Jednego? Może dwóch? Może trzech? Reszta nie zasługuje na to, aby nazywać ich swoimi przyjaciółmi. I o reszcie mówię, że to są moi koledzy... tylko koledzy. O niektórych, wstyd powiedzieć, że ich zna się.

– Leszek... – Lechu przerwał koledze. –...tak naprawdę... ma na imię Lech. Nasi rodzice kiedyś zdecydowali, że będą nas odróżniać właśnie tym, że na jednego, będą mówić Lechu, a na drugiego, Leszek. Na niego padło, Leszek... na mnie, Lechu.

Zygmunt wsłuchiwał się w opowiadanie kolegi.

– Jest jedna rzecz... – Lechu na chwilę zatrzymał głos. – Myślę, że muszę ci to powiedzieć...

– Mów. Co to takiego? Jakaś tajemnica? – nalegał Zygmunt.

– Leszek ma pewien problem. – mówił powoli. – Odwiedzam go, aby mu pomagać.

– Źle się uczy? No dobrze, będziemy mu pomagać. A jaki przedmiot? – Zygmunt był gotów do współpracy.

Lechu roześmiał się.

– Nie. To nie przedmiot.

Stanęli przed furtką.

– Chyba nie będę wstydził się za ciebie? – ostrzegł go Lechu.

– A dlaczego miałbyś wstydzić się? – Zygmunt nie rozumiał zdziwienia kolegi.

– Nie wyskakuj z tym, czy z tamtym... i nie powtarzaj pytań. – nacisnął dzwonek.

– Drażni cię to? Czasami trzeba powtórzyć pytanie. – Zygmunt poczuł się lekko zawstydzony.

W drzwiach ganku ukazała się postać kobiety.

– Ach! Leszek?? – uśmiechnęła się. – Wejdź... wejdźcie. – poprawiła się.

I chłopaki weszli.

– Co to za nowa twarz, bo nie znam... chyba nie znam?? – posłała im znów serdeczny uśmiech.

– Kolega z klasy. – wyjaśnił jej Lechu. – Mieszka u nas. Wynajmuje. – Lech pospieszył z wyjaśnieniem.

– Ach? Lokator? Witam cię młodzieńcze. – gospodyni wyciągnęła ku niemu swą dłoń.

– Dzień dobry pani. – Zygmunt ucałował na przywitanie dłoń gospodyni. – Mam na imię Zygmunt. – przedstawił się.

– Co za dobrze wychowany młodzieniec? – zdziwiła się kobieta.

Zygmunt tylko uśmiechnął się.

– A gdzie są jeszcze dżentelmeni?... tak dobrze wychowani młodzieńcy? Skąd jesteś? – dokończyła zaraz. Ścisnęła mocniej jego dłoń.

– Z Żeliszewa. – Zygmunt nieprzyzwyczajony do pochwał zaczynał rumienić się.

– Nie znam tego miasta... gdzie to jest? – ciągnęła dalej gospodyni.

– To nie jest miasto. – Zygmunt poczuł się jeszcze bardziej zawstydzony. – To jest wieś, w powiecie siedleckim.

– Wieś? – zdziwiła się gospodyni po raz kolejny. – Tam są jeszcze dżentelmeni?

– Dżentelmeni? Tam jest taki zwyczaj, że na przywitanie, mężczyźni całują kobiety w dłoń.

– Zwyczaj? – patrzyła na nowego znajomego. – Szkoda, że tylko tam zachował się taki zwyczaj? – potrząsnęła jego dłonią. – Wejdźcie chłopcy. Leszek jest w łazience. Kąpie się. – wprowadziła ich.

– Już wychodzę! – zawołał z łazienki. – Mamo, a co to za dżentelmen przyszedł do nas!?

– Leszek przyprowadził kolegę. – odpowiedziała mu gospodyni. – I cicho bądź. Nie drzyj się. – stuknęła w drzwi.

I chłopcy weszli do środka. Lechu szybko zdjął buty. Chrząknął i Zygmunt zawrócił się.

– U was nie zdejmuje się butów? – zapytała gospodyni.

– Nie, ale już przyzwyczajam się do ściągania. My nawet do kościoła wchodzimy w butach.

Gospodyni roześmiała się.

– Czy napijecie się czegoś? Kawa? Herbata? – zaproponowała.

– Kawa. – oświadczył Lech.

Gospodyni zawiesiła wzrok na przybyszu.

– Ja dziękuję. Jestem po obiedzie... nie czuję pragnienia.

– U nas jest taki zwyczaj, że gościa częstujemy czymś...

– Poproszę szklankę wody. – zaproponował.

– Czy pijasz już kawę?

– Mama kiedyś robiła nam kawę na mleku... ale to tylko do posiłku. – usprawiedliwił się.

Gospodyni znów uśmiechnęła się.

– Pytam o prawdziwą kawę? Czy pijasz już prawdziwą kawę?

– Nie. Nie smakuje mi.

– To czym częstowały cię matki kolegów?

Zygmunt spojrzał na Lecha.

– U nas nie ma takiego zwyczaju... chociaż jedna z mam... mama mojego najlepszego kumpla, częstuje mnie winem.

– Winem?? A ile ty masz lat? – zdziwiła się gospodyni.

– Piętnaście... już wkrótce szesnasty. Gdzieś tak... od piątej, może od szóstej klasy, jego mama częstuje mnie winem... gdy on przychodzi do nas, moja mama pozwala poczęstować go winem... oczywiście winem swojej roboty?

– Rozumiem. Obyczaj w narodzie rzecz święta. – stwierdziła i wyszła.

W kuchni zaświstał czajnik.

Zygmunt bacznie obserwował otoczenie.

– Nie opowiadaj przy niej takich bzdur. – ostrzegł go szeptem Lech.

Zaraz musiał urwać... z łazienki wyszedł Leszek. Był w samych tylko slipach. Jego brzuch i pierś porastał gęsty, czarny włos.

– I kogo my tu mamy?? – prawie że zawołał od drzwi. – Gdzie są ci dżentelmeni?

– Poznajcie się. – powiedział Lechu do Leszka, ale ten już podawał mu dłoń. – Cześć! To kolega z klasy. Będzie mieszkał u nas.

– Cześć... chodzicie razem do szkoły? – spojrzał zadziwionym wzrokiem na Lecha.

– Tak. – poinformował go Lechu.

Leszek skierował się do przybysza.

– Witam nowego kolegę. – wyciągnął ku niemu dłoń.

– Witam. – Zygmunt uściskał mu dłoń. – Zygmunt jestem.

– A ja Lech. Dla przyjaciół... Leszek.

Leszek stanął przed nim. Jego ręce prawie do łokcia były czarne od zarostu. Stał taki świeży, pachnący dobrym szamponem.

– Miło mi. – Zygmunt ścisnął kolegi dłoń.

– Mnie również. – Leszek odwzajemnił uścisk. – A więc... chodzicie razem do szkoły?

– Tak. – odpowiedział mu Zygmunt. – Do jednej klasy.

– A do jakiej szkoły?

– Do Zawodowej... tu, w Ursusie. – wyjaśniał Zygmunt.

– Do Pika. – pospieszył Lechu.

– Ach! Do Pika? Do mojej szkoły? Co tam słychać w mojej szkole? Na pewno wszystko po staremu? Krysia, matma? Polańska, polski...

– Nie. Polski ma teraz Świrska.

– Co?? Przeszła do Zawodowej?? Uczyła mnie w Podstawówce...

Weszła gospodyni z tacką.

– Dla Leszka kawa... dla naszego gościa, coś specjalnego... czy mogę to postawić tu?

Zygmunt zerknął i uśmiechnął się.

– Och!? Dziękuję! Nie trzeba było. – zmieszał się.

Chłopcy spojrzeli na szklanki.

– Jak to?? – zdziwił się Leszek. – Tylko dla niego? A dla nas? – skierował pretensje do matki.

– Leszek prosił kawę. Nasz gość... mówił o winku... ty nic nie mówiłeś, dlatego zrobiłam ci kawę. W czym problem? – matka uśmiechnęła się słodko do syna.

– Hm. – Leszek słodko spojrzał na szklaneczkę z winem i palce wplótł we włosy na piersi. – Widzę kolego, że wpadłeś w oko gospodyni... – uśmiechnął się. – Dziękujemy mamo. – ucałował matkę w policzek. – A ty nie napijesz się z nami?

Gospodyni spojrzała po twarzach chłopaków. Leszek już podsuwał matce taboret.

– Chętnie... ale macie tyle swoich spraw do rozmowy, że nie chciałabym przeszkadzać? Ale dziękuję, żeś pomyślał o mnie. – posłała chłopakom uśmiech i wolno wychodziła.

– Mówicie, że mieszkasz u Leszka?? – Leszek skierował pytanie raczej do Zygmunta. – A skąd pochodzisz? Siadajcie! – wskazał im miejsca przy niskiej ławie.

– Ze wsi, w powiecie siedleckim... nazwa chyba i tak ci nic nie powie... chyba, że znasz tamte okolice?? – wyjaśniał Zygmunt.

– Tamtych, akurat nie. Więc, mówisz, że ze wsi?... – Leszek uśmiechnął się pod nosem.

Zygmunt dla ukrycia swego zmieszania sięgnął po szklaneczkę i łyknął wina.

– Powiedz... czy życie na wsi jest naprawdę takie piękne? – Leszek nie wytrzymał.

Zygmunt jeszcze nie zdążył połknął wina i parsknął śmiechem. Utrzymał jednak zaciśnięte usta, aby nie rozpryskać wina. Palcami otarł usta z ociekającego wina.

– Czy ty zawsze jesteś taki śmieszny? – już na spokojnie odpowiedział mu Zygmunt.

– Powiedziałem coś nie tak? – Leszek nie zrozumiał go. Podszedł do serwantki i rozpylił wokół swego ciała dezodorant.

– Nie ma gorszej nudy, niż życie na wsi. – ciągnął dalej Zygmunt.

Leszek spojrzał na kolegę.

– I tu jakoś nie wierzę ci. – roztarł palcami pod jedną paszką, potem pod drugą, potem przeciągnął palcami po piersi.

– Dlaczego? – zdziwił się Zygmunt.

– Wszyscy mówią, że wieś jest piękna, romantyczna, że życie na wsi, to wielkie szczęście...

Zygmunt najpierw uśmiechał się, potem spoważniał i pochylił głowę. Leszek rozsiadł się wygodnie w swoim fotelu naprzeciw Zygmunta.

– Tak. Wieś jest piękna... romantyczna... cudowna... ale tylko wtedy, gdy się na nią patrzy z daleka... na obrazku, na zdjęciu. Tak, mówią o niej tylko ci, którzy nie znają życia na wsi. Wieś jest wstrętna, obrzydliwa...

– Dlaczego tak mówisz o wsi??! – gospodyni zmierzała w kierunku chłopaków. – Wcale się z tobą nie zgodzę i nie zgadzam. Wieś jest przecudna, przepiękna, śliczna... – postawiła na stole tackę... butelkę napoczętego wina i dwie szklaneczki... dla Lecha i dla Leszka. – Przyniosłam i dla was, żebyście nie płakali. A co się tyczy wsi... pamiętaj, że tam są twoje korzenie?

Zygmunt pochylił głowę, bo policzki zaczęły go palić.

– Pamiętam. Tego jednego nie będę mógł zapomnieć. – przyznał ze wstydem. – Tak, to prawda... na wsi mieszka cała moja rodzina... no, prawie cała.

– Dajmy spokój wsi. – przerwała mu gospodyni. – Ja wiem, że wieś jest cudowna... jak smakuje ci wino. – szybko zmieniła temat i przykucnęła na taborecie.

– Wspaniałe. – Zygmuntowi rozpromienił się uśmiech na twarzy. – Ale jednak mszalne jest lepsze. – uśmiechnął się do gospodyni.

– Co to znaczy, mszalne?? – zaciekawiło Leszka.

Matka spojrzała na synka.

– Leszku, i tym samym powiedziałeś koledze, że nie chodzisz do kościoła.

– Nie wiem, co to znaczy, wino mszalne? Czy to źle świadczy o mnie? – Leszek nadal nie rozumiał pojęcia.

– Widzisz, synku, wina mszalnego, używa ksiądz w kościele, przy sprawianiu mszy. Przy sprawianiu, odprawianiu, to już nie ważne, jak to teraz powiem... – tłumaczyła mu matka.

– Mamuś! Ja myślałem, że ksiądz tylko tak dla jaj wznosi toasty??

– Synku, on nie wznosi toastów, on składa ofiarę... on sprawia ofiarę. – gospodyni zarumieniła się, ale nie odrywała oczu od syna.

Leszek nie wytrzymał jej wzroku. Spojrzał na Zygmunta.

– Ty to wszystko wiedziałeś i rozumiesz? – skierował wymowne pytanie do kolegi.

Zygmunt kiwnął mu głową.

– Tak. Zaraz po pierwszej komunii zostałem ministrantem... – wyjaśniał mu.

– Kim? Ministrem? Kto to taki?! – prawie że zawołał Leszek.

– Synku... – gospodyni utkwiła wstydliwie oczy w syna. – Ministrant, to chłopak usługujący księdzu. Ministrant, nie minister. – próbowała rozśmieszyć sytuację.

– Jak mało człowiek wie... – Leszek nawet nie miał ochoty zawstydzić się. – I ksiądz dawał ci do spijania wino? – Leszek pociągnął dalej ten temat.

Zygmunt roześmiał się.

– Nie. – i Zygmunt zaczął swą opowieść. – Kapłan Tymoteusz, ma piękne kazania. Zawsze... prawie zawsze, gdy mówił i gdy wsłuchiwałem się w jego słowa, czułem, że jestem tam, o czym on opowiadał. Byłem tam, widziałem to, to wszystko prawie działo się naprawdę. Pomyślałem, skoro poprzez przyjęcie komunii człowiek jest blisko Boga, jak bardzo blisko może być, gdy w Zakrystii zamiast jednego komunikanta przyjmę dwa, potem trzy, a potem całe garście i zacząłem jeść całe arkusze opłatków. Skoro Bóg jest pod postacią chleba i wina... popijałem winem. W Zakrystii zawsze stało po kilkadziesiąt butelek wina. Aby Tymoteusz nie poznał, że ktoś spija mu wino, piłem z każdej po łyku. Uważałem, że spożywając więcej chleba, czyli komunikantów i więcej wina, jestem bliżej Boga. Jestem mu bliższy. Skąd wiedziałem, gdzie to wszystko jest? Ministrantury uczył nas stary diakon. Stary... miał ze sto, albo ze sto dwadzieścia lat? Ze starości trzęsły mu się ręce. Tak naprawdę umarł, gdy miał chyba dziewięćdziesiąt sześć, czy dziewięćdziesiąt osiem lat? Trzęsły mu się ręce i gdy nas uczył, kiedy dzwonić, trząchał tym dzwonkiem, więc i my trzęśliśmy. Denerwował się, więc zabraliśmy mu dzwonek. Patrzyliśmy na niego, ale nie wiedzieliśmy, co kiedy robić, więc klękałem obok niego i patrzyliśmy na księdza, gdy trzeba było dzwonić trzy razy, szarpał mnie za rękę, gdy trzeba było dzwonić na okrągło, trząsł mnie za rękę. Gdy już nauczyłem się ministrantury, zaciekawiło mnie, dlaczego inni ministranci czasem znikają do Zakrystii... i kiedyś wyśledziłem ich. I od tamtej pory wiedziałem, gdzie ksiądz, co trzyma? Aż kiedyś, w jakieś dość wielkie święto, mszę odprawiał inny ksiądz, gościnnie i nasz Tymoteusz przyłapał mnie w Zakrystii i wszystko wydało się. Nakrzyczał na mnie... o tak! Ja, zdjęty dumą, przyrzekłem mu, że odpracuję to Bogu, że zostanę księdzem, że odklęczę to wszystko przed ołtarzem. I od tamtej pory zacząłem szykować się i duchowo i umysłowo do pozostania księdzem. Rodzice nie mieli nic przeciwko temu. Do piętnastego roku życia, po za rodzicami i braćmi... no, może braćmi mniej, bo bili mnie i to dość obficie... ale po za rodziną, moją największą miłością był Bóg.

– Jakie to piękne... – gospodyni zaczęła chlipać nosem.

Leszek patrzył na swoją matkę.

– Moja mamuśka lubi takie romantyczne historie. – Leszek utkwił wzrok gdzieś po za przestrzenią matczynej twarzy. – Może się przy tym wyszlochać do syta. – sięgnął do pudełeczka chusteczek i podał matce jedną.

– Bo to takie piękne... takie wzruszające... – wydmuchała nosa.

Leszek uśmiechnął się do Zygmunta.

– Na nieszczęście mamy, zamiast córki urodził się jej syn. To ją już całkowicie zdołowało.

– Leszku. – gospodyni poprzez łzy próbowała uśmiechnąć się do syna. – Nie śmiej się ze swojej matki. Wzruszają mnie takie historie.

– Kocham cię za to. – Leszek ucałował dłoń matki.

– Wzruszają mnie takie historie. – powtórzyła jeszcze raz do chłopaków.

– Przepraszam. – usprawiedliwił się Zygmunt.

– Nie. – gospodyni ujęła go za dłoń. – Ja lubię takie historie.

– Tak. – Leszek ujął ją za dłoń. – Ale powinnaś dbać o swoje serduszko. To wcale nie wpływa dobrze na nie. I dlatego zmieńmy temat. – zaproponował Leszek. – Twoje historie są piękne, ale nie dzisiaj. – zwrócił się do Zygmunta. – Próbujesz wmówić nam, że życie na wsi jest złe, ale mojej mamy nie przekonasz. Ona zakochała się we wsi. – uśmiechnął się. – Ja chyba też?

– Co?? – Zygmunt nie wierzył własnym uszom.

– Tak, kolego. To dzięki mamie i jej zamiłowaniu do wsi i ja też rozkochuje się we wsi.

Zygmunt odwrócił twarz od rozmówców. Oczy skierował do szklaneczki z winem.

– Może dla ciebie, żyjącego na wsi, życie to jest złe, ale dla kogoś, kto bywa tam, od czasu do czasu, takie życie jest piękne. – przekonywał go Leszek.

– Nie widzę nic pięknego w życiu na wsi?

– Miałeś być księdzem... więc powinieneś mówić dobrze... o wsi mówisz same złe rzeczy, powiedz coś dobrego. – Leszek bronił słusznej sprawy.

– O wsi nie można powiedzieć nic dobrego?

– Dlaczego?

– Bo nie ma takich rzeczy.

– Nie ma? A dziewczyny?

– A... są.

– Jakie są dziewczyny na wsi?

– Normalne.

– To znaczy?

– Mają dwie ręce, dwie nogi, na tej wysokości biust... – rozbawił tym wszystkich. – Jedne mają długie, inne krótkie włosy... jedne są wysokie, inne niskie... jedne są grube, inne są chude.

– Jedne są brzydkie, inne ładne. – dokończył za niego Leszek.

– Tak. Zgadza się. – Zygmunt spoglądał na ich rozbawione, ale poważne miny.

– Nie prawda. – przerwał mu nagle Leszek. – Na wsi nie ma brzydkich dziewcząt. Są tylko same ładne i piękne.

– O... – Zygmunt uniósł rękę, chciał coś powiedzieć, ale Leszek nie pozwolił mu.

– Moja żona będzie pochodzić ze wsi. – powiedział z wielką pewnością Leszek.

– O?! – Zygmunt nie zrozumiał kolegi, albo zrozumiał go źle, bo od razu zamknął usta i ucichł.

– Mów, mów. – ponaglał go Leszek. – Chcę jak najwięcej wiedzieć o tych dziewczętach.

– Przepraszam. – powiedział Zygmunt. – Nie wiedziałem, że twoja narzeczona pochodzi ze wsi? Przepraszam.

– Nie mów... pochodzi, tylko... będzie pochodziła.

– Nie rozumiem? – Zygmunt nie chwycił sensu słów.

– Ja jeszcze nie mam narzeczonej. Ja ją dopiero szukam. Dlatego tak wypytuję cię o dziewczęta... o wiejskie dziewczęta. Chcę, żeby ona pochodziła stamtąd.

– Czy ja dobrze rozumiem?? Chcesz, aby twoja przyszła żona, była... pochodziła ze wsi?? – dziwił się Zygmunt.

– A co w tym takiego złego? – Leszek nie rozumiał.

– Uważam... patrząc na ciebie... uważam, że chyba zasługujesz na lepszą żonę.

– A co takiego widzisz we mnie, że tak uważasz? – zauważył Leszek.

Zawstydziło to Zygmunta i spuścił wzrok na szklaneczkę.

– Zawstydziłem cię?? – Leszek uśmiechnął się. – Nie krępuj się. Powiedz mi... jak myślisz?... miałbym szanse u waszych dziewcząt?

Zygmunt spojrzał na niego. Zewnętrzne warunki Leszka były w porządku.

– Myślę, że tak. – pokiwał głową.

Rozogniło to Leszka.

– Muszę uśmiechnąć się do ciebie... pochodzić wokół ciebie... może zabrałbyś mnie kiedyś w wasze strony? Chciałbym poznać kilka waszych dziewcząt. Może z którąś, zaiskrzyłoby coś?

Zygmunt uśmiechnął się.

– Myślę, że tak. Nasze dziewczyny nieźle iskrzą.

– Nie podniecaj mnie, bo już bym chciał tam jechać! – Leszek rozpalał w sobie dziką żądzę.

– Prawie w każdą sobotę lub niedzielę, gdzieś w okolicy są zabawy. Jak chcesz, możemy pojechać?

– Facet!? Ty rozpalasz we mnie dzikie żądze. – Leszek uśmiechnął się pod nosem.

– Leszku, zachowuj się... byle jak, ale zachowuj się. – gospodyni strofowała syna. – Przy gościach, należy zachowywać się, jak należy.

– Mamuś?! To są faceci. – wskazał chłopaków. – Oni już golą się. To nie są dzieci... małolaty? – i skierował się do chłopaków. – Moja mamuśka chciałaby, abym miał wydatny biust, długie, piękne włosy, do tego długie, smukłe i zgrabne nogi i między nogami szparkę. Ale urodziłaś mnie chłopakiem, a nie dziewczyną? Dałaś mi piękne ciało i kocham cię za to. Chciałaś, abym miał wydatny biust... nie jest to biust, ale tors i w dodatku owłosiony... i to pięknie owłosiony i za to cię kocham. Chciałaś, abym miał smukłe i zgrabne nogi... – poklepał dłonią po swych udach. – Takie są. Być może nie chciałaś, aby były tak owłosione... ale, jako mężczyzna, jestem zadowolony z owłosienia. Chciałaś, abym miał między nogami szparkę... no, nie wyszło ci... widocznie bocian, za długo trzymał tam dziób? Ale z tego, co mam, jestem zadowolony. Długość odpowiada mi.

– Jesteś niepoprawny. – gospodyni oburzyła się na syna. – Przy gościach, powinieneś zachować się... trochę lepiej. Leszek cię zna, ale... ten pan? Co sobie pomyśli o tobie?

– Mamuś?! Ten pan, jak go nazwałaś, jest facetem?!

Matka podniosła się z siedzenia.

– Przepraszam. – powiedziała do gości. – Twoje teksty, obrażają mnie. – dodała w stronę syna.

– Mamuś, przepraszam, ale czy to moja wina, że zamiast pięknej, wymarzonej w twoich snach córeczki, urodziłem się ja? Owłosiony syn?

– Nie chcę tego słuchać. – gospodyni była już w połowie drogi do kuchni. Odwróciła się. – Ubrałbyś się wreszcie... – naskoczyła na niego. – Paradujesz... tą swoją nagością! Myślisz, że to tak pięknie?!

– Mamuś?! Przepraszam, ale nie mam czego wstydzić się? Ja to ciało dostałem od swoich rodziców. Urodę po tobie, owłosienie po ojcu.

Matka znikła za drzwiami kuchni. Rozmowa skończyła się. Leszek spoglądał na kolegów.

– Czy to jest nasza, dzieci wina, że mamy takich, a nie innych rodziców?? – szukał u kolegów usprawiedliwienia. – No, powiedzcie sami?

Lechu spuścił głowę.

– Nie przejmuj się. – pocieszył go Zygmunt.

– A ja uważam, że powinieneś przeprosić matkę. – Lechu zajmował inne stanowisko. – Idź, przeproś, to jest twoja matka.

I Leszek wstał i poszedł do kuchni.

– Mamuś, sorry. Jesteśmy przecież facetami? – ucałował ją.

Wrócił i wdział krótkie spodenki.

– Ja, w swojej rodzinie, też uważany byłem, jak kochana córeczka. Mamusia trzymała mnie zawsze, jak najbliżej swojej spódniczki. Musiałem nauczyć się szyć, cerować, haftować, wyszywać, robić na drutach, gotować i wiele innych babskich robótek? Ja to musiałem... może, najpierw musiałem... później zrozumiałem, że nie ma co, stawać okoniem? Z biegiem czasu, polubiłem to. Dzisiaj, może nawet cieszę się, że umiem te rzeczy?

Lechu podniósł się.

– Mogę skorzystać z klopa? – zapytał Leszka.

– No pewnie. – było to bezsporne. – Nie pytaj, tylko idź.

I Lechu pospieszył...

– Krótko mówiąc, pogodziłeś się z tym? – raczej stwierdził Leszek, wracając do rozmowy z kolegą.

– No pewnie. Jeszcze, gdybym miał takie ciało, jak ty, byłbym szczęśliwy. – i Zygmunt wnet zrozumiał, że palnął głupotę... już poczuł się zawstydzony.

– Podoba ci się moje ciało? – zaciekawiło to Leszka.

Zygmunt spoglądał na kolegę i zastanawiał się, jak teraz wybrnąć z tej głupoty?

– To jest twoje ciało. Ono ma się tobie podobać.

– Wykręcasz się... nadal mi nie odpowiedziałeś... podoba ci się moje ciało? – ale Zygmunt nie chciał odpowiedzieć. – Uważasz, że powinienem być zadowolonym z siebie? Nie wstydź się. To może być cenna informacja?

Zygmunt czuł na policzkach swoje zmieszanie.

– Tak. – zaczął bronić swych racji. – Uważam, że każdy mężczyzna powinien być tak zbudowany. Czy to ci wystarczy?

– Uważasz, że powinienem podobać się dziewczynom? – Leszek ciągnął zawzięcie temat.

– To ty powinieneś wiedzieć, czy podobasz się dziewczynom, czy nie? Skąd ja mam to wiedzieć? Facet, ile ty masz lat, że nie wiesz jeszcze o tym?

– Z twego punktu widzenia, powinienem się podobać im, czy nie?

– Jesteś wkurzającym facetem...

– Chciałbym poznać twoje zdanie. Chciałbym, abyśmy zostali przyjaciółmi. – nalegał Leszek.

To słowo chciałbym, jakoś tąpnęło Zygmuntem.

– Skoro chcesz, poznasz je... – i Zygmunt oblukał kolegę. – Tak. – powiedział stanowczo. – Uważam, że powinieneś podobać się dziewczynom... i to wszystkim dziewczynom i tym brzydkim i tym pięknym... a zwłaszcza tym brzydkim.

– Co za szczerość?? – teraz Leszek zaczynał wstydzić się.

– Czy wiesz, dlaczego brzydkie dziewczyny szybciej wchodzą za mąż? – nie chciał stracić wątku.

– W takim razie... – Leszek też nie chciał stracić swego wątku. – Uważam, że jadę z tobą, w twoje strony i szukam sobie narzeczoną. Zabierzesz mnie ze sobą... jak ty to nazywasz, na zabawę?

Zygmunt uśmiechnął się pod nosem.

– Bardzo chętnie. Co prawda, będzie to dla ciebie niebezpieczne, ale jak tylko będziesz chciał, zabiorę cię?

– Dlaczego niebezpieczne? Brony na plecy, pług?

– Nie dlatego. Ze mną, nic ci się nie stanie. Z twego powodu. Jestem pewien, że po dziewięciu miesiącach staniesz się ojcem. Jeżeli dobrze będziesz się starał, kilkukrotnym ojcem.

Teraz Leszek nie umiał wyjść z zakłopotania.

– Jak to? Uważasz, że nie wiem, jak to się robi? Facet, ja mam już kilka latem? Już przeorałem kilka dziewcząt. Zacząłem orać, gdy miałem czternaście lat i to orać na poważnie?

– A ja znam dziewczyny z naszych okolic. Prawie wszystkie są takie same. Gdy pojawi się jakiś nowy... dodajmy, przystojny chłopak... zazwyczaj nie robi nic, tylko je orze.

– Takie kurewki?? – zdziwił się Leszek.

– W ten sposób, mówi każdy o nich, ale tylko przez kilka pierwszych miesięcy? Dziwne jest to, że po kilku miesiącach, mówi o nich... że są kochane... a o tej jednej, z którą musi iść do ślubu... kochana żoneczka. – roześmiał się. – Na dodatek... że była taka cnotliwa, i że on był jej pierwszym... chociaż cała wieś wiedziała, że jebał ją każdy, komu tylko fiut stanął?

Leszek słuchał z zapartym tchem.

– Ty masz szanse. Wielkie szanse. Jesteś ogromnie przystojny, a gdybyś jeszcze przed nimi rozebrał się. Miałbyś grupowy seks.

Lechu zamknął drzwi i nieco trzasnęły. Temat urwał się. Chłopaki przy ławie patrzyli na siebie. Nikt nie chciał podjąć tematu.

– Zadziwiłeś mnie. – skomentował Leszek. – Albo tak tylko mówisz... sam powiedziałeś, że nie lubisz wsi?

– A tak naprawdę... ile ty masz lat? – Zygmunt nie chciał wracać, do tematu, wiejskich dziewcząt.

– A na ile wyglądam?

– Dwa... – zaczął Lechu, ale Leszek uciszył go.

– To, że dwadzieścia, to domyślam się? Tylko dwadzieścia i ile? Bo chyba więcej?

– Tak. – Leszek kiwnął głową. – Zgadza się. No to, ile?

Zygmunt zastanowił się.

– Normalny mężczyzna, ma taki zarost około trzydziestki, możesz być wyjątkiem. Dojrzały jesteś na około... dziewiętnaście, ale tu też możesz być wyjątkiem. Twoja mama... albo Lechu w drodze... ktoś wspomniał coś, o jakiejś szkole? Czternaście i trzy, siedemnaście i co najmniej trzy, inna szkoła, dwadzieścia. Dlaczego trzy lata inna szkoła? Nie znasz... nie pamiętasz Świrskiej w Zawodówce? Tak, dwadzieścia.

– Zapomniałeś o czymś. Pracuję już. – zauważał Leszek.

– No. Dwadzieścia jeden. To już góra. – dedukował Zygmunt.

– Dobrze. Tak. Zgadza się. – Leszek spoglądał z podziwem na gościa. – Po Nowym Roku skończę dwadzieścia dwa lata.

– To jednak masz dwadzieścia jeden. Mówi się o skończonych latach. Masz, to znaczy, że już skończyłeś. Szkoła pani Janeczki.

– Janeczki?? Ładnie ją nazywasz. – Leszek zamyślił się.

– W Podstawówce wołaliśmy na nią, suka. Była najbardziej wredna. – Lechu musiał wciąć swoje dwa grosze.

Zygmunt spojrzał na kolegę.

– Nie wierzę własnym uszom... a ona do ciebie wciąż uśmiecha się... zawsze Leszku, Leszku... – sam sobie dziwił się, dlaczego staje w obronie profesorki?

– Bo głupio jej! – bronił się Lechu.

– Dlaczego nam tak łatwo przychodzi oskarżanie innych? – Zygmunt dziwił się spoglądając na Lecha.

– Nie znasz jej. Zadrzyj z nią, wtedy przekonasz się? My z Leszkiem znamy ją troszeczkę? Z nim, prawie chodziła do szkoły... mnie uczyła w Podstawówce. – nie dawał za wygrane Lechu.

– Chcesz posłuchać? To opowiem ci pewną historię... – zaczął Zygmunt. – W czwartej klasie, matematykę u nas w klasie, wziął pewien nauczyciel... najgorszy z całej szkoły. Wiącek. Roman Wiącek. Wszyscy go nienawidzili. Dlaczego? Dusił nas wszystkich. Kilka klas przed nami, nas... na ferie świąteczne zadawał nam po sto zadań. Musiałeś zrobić trzydzieści na trójkę, czterdzieści na czwórkę, pięćdziesiąt na piątkę. Kolejność była dowolna. Trudność też dowolna. Każde kolejne dwadzieścia, to kolejna ocena. Kolejna piątka. Za sto, stawiał trzy piątki. Czego nauczyłem się u niego na lekcjach? Nauczyłem się dobrej matematyki.

Lechu chciał już coś powiedzieć, ale powstrzymał go.

– Poczekaj. Daj mi dokończyć. W ósmej klasie, przyszła do naszej szkoły, pewna młoda nauczycielka. Super babka. Lekcje z nią, to dopiero była przyjemność. Była to moja ciotka, ze strony matki. Jak rzesz wszyscy ją kochali? Razem z nią, do szkoły przyszło kilkoro nowych nauczycieli. Aż chciało się chodzić do szkoły? Aż przyszedł okres, gdzie młodzież zaczynała zdawać egzaminy do średnich szkół... i tu rozczarowanie. Nagle miłość zamieniła się w nienawiść, a... o dziwo, nienawiść w miłość? Zadania z zakresu do siódmej klasy, to był pryszcz. Natomiast, zadania z zakresu klasy ósmej... – Zygmunt rozłożył ręce. – Wszyscy, którzy zdawali egzaminy, ośmieszyli się. Bluźnili ją. Dlaczego? Przecież tak sielsko anielsko było na lekcjach? To my decydowaliśmy, czy ona ma nam zadać pracę domową, czy nie? Gdy nie chcieliśmy, nie zadawała? A klasa nigdy nie chciała. Na koniec roku, klasa rozstała się z nią, z wielką nienawiścią... nie rozumiałem tego? Nie dlatego, że była moją ciotką, nie? Nie rozumiałem kolegów i koleżanek. Kto w końcu jest dobry, ten, co wymaga, czy ten, co pobłaża? Natomiast język polski, miała z nami... nazywaliśmy ją, Nochata. Tak, jak Wiącek, dusiła nas. U niej, zarobić czwórkę, to było naszym marzeniem. Wymagała, a my chcieliśmy jej zrobić na złość... teraz dopiero, gdy Janka wymaga od nas, widzę, jakie zaległości mam w języku... – i zaczął wyliczać na palcach. – Pierwsze... wymowa. Chwytam sam siebie, że zakorzeniłem w sobie, dialekt wiejski. Gdy rozmawiam z chłopakami z Warszawy, wstydzę się rozmawiać. Ale fajnie było robić Nochatej na złość. Po drugie, pisownia... robię do jasnej cholery byków. Zazdroszczę tym, co piszą bezbłędne.

– Nie ma takich? – naskoczył Lechu.

– Są. W naszej klasie są. – ratował kolegów. – Waldek Chyc... Józek Tomaszewski... Józek Rutkowski... Widziałeś kiedykolwiek ich wypracowania? Zobacz.

– Chłopaki! – spór przerwał Leszek. – Spoko. Dajmy spokój szkole i nauce. Chociaż przyznaję... dawno już nie brałem udziału, w tak zażartej dyskusji? Z tego, co słyszę, ty musisz być straszny kujon... albo ogromnie zdolny uczeń? Jak to jest naprawdę?

– E! Tam? Zaraz kujon? – zawstydził się Zygmunt.

– Nie wygląda na kujona. – ratował go Lechu. – Nie siedzi tak długo nad lekcjami?

– To dlaczego nie poszedłeś do lepszej szkoły? – dziwił się Leszek.

– Miałem być księdzem.

– Po Zawodówce nie będziesz nim? Ta szkoła, da ci tylko zawód. Tobie potrzebne jest, co innego?

– Do czerwca, może maja, rodzice nie mieli nic, przeciwko szkole w Płocku...

– Dlaczego aż w Płocku? – nie rozumiał Leszek. – W innych miastach, też są dobre szkoły?

– Chciałem być księdzem. W Płocku jest szkoła... musiałbym się tam uczyć.

– Seminarium?? – zdziwił się Leszek. – Jest wiele innych lepszych Seminariów. Dlaczego, akurat w Płocku??

– Ja jestem Mariawitą... nasi księża, uczą się właśnie tam.

Nastała chwila milczenia. Mała chwila milczenia. Dlaczego milczenia? Zygmunt utkwił wzrok w blacie ławy, a gdy milczenie przeciągało się, wolno podniósł wzrok na Leszka. Ten patrzył na kolegę i nic nie rozumiał. Potem spojrzał na Lecha... ten patrzył na Leszka.

– Co się stało? – Zygmunt zdziwił się.

– Nie, nic. – Leszek nie wiedział, co powiedzieć? – Nie rozumiem tylko... nadal nie rozumiem, dlaczego nie poszedłeś, do tego Seminarium?

– Ojciec mi zabronił.

– Co takiego? – Leszek nie wierzył własnym uszom. – A ta szkoła?? A do tej szkoły nie zabronił ci?

– Nie. On sam ją znalazł. Powiedział, że nie chce mieć syna księdza. Zgodziłem się. Postanowiłem, że zostanę w domu. Przed końcem roku szkolnego, znalazł tą szkołę. Przyjechał tu, dowiedział się, że są jeszcze miejsca. Dał mi adres i przywiozłem tu swoje papiery.

Leszek wlepiał oczy w kolegę.

– W jakim ty świecie żyjesz?? To jakiś nienormalny świat??

– Dlaczego? Co, ty nie słuchasz swego ojca??

– Wyobraź sobie, nie.

– Moja religia mówi, ”Czcij ojca swego i matkę swoją”. Po to jest moim ojcem, abym go szanował. Szykowałem się na księdza, byłem posłusznym dzieckiem. Starałem się być posłusznym... teraz próbuję nadrobić stracony czas. Gdy stanę się pełnoletnim, będę mógł sam decydować, o swoim losie. Dlatego, teraz, nadrabiam stracony czas.

– Niechcący usłyszałam piękne zdanie. – z kuchni odezwała się gospodyni. – Posłuchajcie, jak powinny być wychowane dzieci? ”Czcij ojca swego i matkę swoją”.

– O tak! Ja mam, za co czcić ojca swego! – oburzył się Leszek w stronę kuchni.

– Za to samo, co i ja swego. – Zygmunt zawzięcie bronił ojców.

– Mój ojciec, przewrócił mi świat do góry nogami. Chcesz? To ci powiem?

– Leszek, przestań. – powstrzymywał go Lech. – On nie musi tego znać?

– Względem mnie jest szczery. Niech nie myśli, że ojcowie są tacy wspaniali?

– Ważne to, że są ojcami. – Zygmunt nic jeszcze nie rozumiał.

– Miałem wspaniałą dziewczynę... od piątej klasy... to była wielka miłość... pierwsza miłość. Kochałem ją. Po za nią, nie widziałem świata. Wszystkie inne, nic dla mnie nie znaczyły. Aż kiedyś, w maju... byłem już w siódmej klasie... przyszła do mnie... nie było mnie w domu. Ale zawsze kiedyś trzeba przyjść do domu. Przyszedłem... i zastałem... mój ojciec, jebał ją, jak pies suczkę. Nawet nie miał skrupułów, że to jest moja dziewczyna, moja narzeczona.

Nastała chwila milczenia.

– A jednak sobie ulżyłeś. – cicho dodał Lechu.

– Musiałem. – jeszcze ciszej odpowiedział mu Leszek.

– I co?!! Ulżyło ci?!! – z kuchni z płaczem zawołał matka. – Czy teraz ci lżej?! Wróci to? Cofniesz czas? I mówisz, że jesteś dorosły? Jesteś wciąż tym małym dzieckiem! Zranionym.

Siostra Leszka zamknęła drzwi do kuchni.

Leszek wlepił wzrok w Zygmunta.

– Musiałem. – powiedział. – A czy ty, też potępiasz mnie?

– Nie. Nie potępiam cię. Nie znam szczegółów. A prawda, zawsze tkwi w szczegółach.

– Nie potępiasz mnie... czyli, że mam rację. Powinienem ojca nienawidzić...

– Mój ojciec, może wyrządził mi stokroć większą krzywdę i... staram się zapomnieć o tym.

– Przecież nie mówię, że nie kocham swego ojca. ”Czcij ojca swego...”, czy nie sądzisz, że na to, trzeba sobie zasłużyć?

– Przecież kiedyś i ty będziesz ojcem? Czy zawsze będziesz postępował, tak, jak należy? Jesteśmy tylko ludźmi. Wszyscy jesteśmy, tylko ludźmi. – Zygmunt patrzył na swego rozmówcę.

Leszek przez chwilę patrzył w oczy koledze i zastanawiał się.

– Czy twój ojciec żyje? – zapytał Zygmunt.

– Tak. Żyje i ma się bardzo dobrze. – Leszek uśmiechnął się.

– Czy to, dlatego nie mieszka z wami? – Zygmunt drążył dalej.

– A kto ci powiedział, że nie mieszka z nami? Mieszka.

Zygmunt rozłożył tylko ręce, na znak, że nie ma go, ale zaraz dodał.

– Aha?! W tej chwili jest w pracy? – dociekał.

– Nie. W tej chwili jest zagranicą. – spojrzał na zegarek. – Może w tej chwili posuwa jakąś młodą Francuzkę, Niemkę, albo Hiszpankę?

Uśmiechnęli się na samą myśl.

– Twój ojciec, uważam, że jest mniej więcej w wieku mojego ojca... i myślisz, że tak od razu, młode lecą na takich staruchów??

– Staruchów?? – zdziwił się Leszek. Odwrócił się i sięgnął po album na regale. – Staruchów, mówisz?? Może i staruchów, ale przy kasie i jakich?? Wyciągnął zdjęcie i podał je koledze. – Popatrz, jakich staruchów? Dziewczyny na takich lecą. Właśnie na takich.

Zygmunt sięgnął po zdjęcie, chwilę spoglądał na fotografię.

– Nie dziwię się? Przystojny facet. Myślę, że masz rację?

– Ma kasę, prezencję, dobry bajer... spójrz tu. – podał mu inne zdjęcie. Potem następne i następne... – Facet ma prezencję, to chyba przyznasz mu?

– Zgadzam się. – Zygmunt kiwnął głową.

– Ale i o nią dba. Trenuje, biega, ciężary... spójrz.

Zygmunt trzymał zdjęcia w ręce i spoglądał na nie.

– Masz wspaniałego tatę. Powinieneś być dumnym z niego? – i wskazał na jedno ze zdjęć, gdzie mężczyźni stali objęci w koleżeńskim uścisku. – Czy to jego brat?

Leszek zerknął ukradkiem na fotkę.

– Czy aż tak są do siebie podobni? Widzisz podobieństwo? – zdziwił się.

– Nie zawsze brat jest podobny do brata.

– To jego wspólnik. – wyjaśnił Leszek.

– Są prawie tak samo owłosieni? Dlatego pomyślałem?...

– Kierowca. – dodał Leszek.

– Twój ojciec ma własnego kierowcę?? – Zygmunt wyolbrzymiał sytuację.

Leszek spojrzał na kolegę.

– Mój tata jeździ na TIR-ach. Musi być ich dwóch. Sam... mógłby, ale we dwóch... szybciej wracają. – uśmiechnął się. – To jego kolega... a może i przyjaciel?? Kto ich tam wie? Od jakiegoś czasu podejrzewam, że oni posuwają się nawzajem?

– Leszku, przestań. – upomniał go Lech. – Rozdrapujesz brudy... Zygmunt nie musi wcale o tym wiedzieć? Nawet może nie chce?

– Co to znaczy, ”posuwają się nawzajem”?? – zainteresowało Zygmunta.

– Nie wiesz, co to znaczy posuwać kogoś? – zdziwił się Leszek.

– Posuwać? Przesuwać, to tak? – Zygmunt spoglądał zaciekawiony na Leszka.

– Nigdy nie widziałeś, jak chłopak dziewczynę... tego... – poruszył ciałem.

– O! Widziałem! Ale w naszych stronach, mówi się, że chłopak dziewczynę rucha...

Gruchnęli śmiechem.

– Podobasz mi się. – dodał wesoło Leszek. – Nazywasz tak rzeczy, jak są, po imieniu. Ale delikatniej jest, gdy ktoś powie... posunął ją.

– Delikatniej? To my mówimy... przeleciał, dmuchnął, albo wydmuchał...

– To jednak wiesz coś na ten temat? Myślałem, że w tej kwestii jesteś ciemny?

– Na wsi, nie można być ciemnym, w sprawach... po waszemu?... posuwu.

– Zaskoczyłeś mnie. – Leszek z podziwem spoglądał na kolegę.

– Na wsi posuwanie... to prawie codzienność. Czasem myślę, że to chyba powinno być wyjęte spod grzechu. Wieczorem, ojciec posuwa matkę. Musisz narzucić sobie poduszkę na głowę. W dzień, pójdziesz do lasu, albo nad rzekę, chłopak posuwa dziewczynę. Jeżeli widzisz, musisz odwrócić twarz. Pójdziesz do obory, albo na pastwisko, byczek posuwa jałówkę. Kiedyś odwracałem oczy, nie chciałem o tym nic wiedzieć, ale gdy w szkole, o tą głupotę omalże nie zdałem, podszkoliłem się i zrozumiałem, że gdyby ojciec nie posuwał mamy, nie byłoby mnie. Gdyby byczek nie posuwał jałówki, nie byłoby stada.

– Mądra uwaga. Mądre spostrzeżenie. – pochwalił go Leszek.

– Dlaczego powiedziałeś... – Zygmunt wskazał na zdjęcie i spojrzał na facetów. – ...że oni kogoś posuwają? Przecież, na tym zdjęciu, nic nie dzieje się?

– Jedyne dobro, jakie czerpię z ojcowskich wojaży, to, to, że wciąż coś przemyci, dla mnie, dla rodziny. Różne takie zdjęcia, chowa w różnych tajnych skrytkach. Czasem wpadnie mi w ręce, to, czy owo? – sięgnął do swojej tajnej szuflady. – Oto, jak bawią się kierowcy w trasie... mój ojciec posuwa jakąś dupę... tutaj, jego kolega posuwa... być może tą samą? Oni nawet nie kryją się z tym? Upamiętniają sobie to na zdjęciu.

– Leszku? – Lechu był nieco wstrząśnięty wylewnością kolegi. – Jesteś dorosły. Dlaczego rozdrapujesz to, wciąż i wciąż od nowa??

– Bo jest mi wtedy lepiej. Bo kiedyś wreszcie uwierzę, że był chamem... strasznym chamem. Może nawet erotomanem? Dajcie te zdjęcia... muszę je schować.

– Matula nie widziała ich?? – zdziwił się Lechu.

– Nie chcę, aby je kiedykolwiek zobaczyła. Ona, nie zasłużyła na to, aby je zobaczyć? – ukrył fotografie w swoim schowku. – Z resztą... nawet, gdybym i pokazał je jej, ona i tak nie uwierzyłaby w to? Ojciec, dla niej jest, jak Bóg? Ona jest ślepa... zakochana i ślepa.

– Dlaczego matka nie jeździ z nim? – zapytał Zygmunt. – Ojciec ma za mały samochód?

– Tata jeździ na TIR-ach. Nie widziałeś, tej wielkiej kabiny, tej przestrzeni? – zaczął szukać zdjęcia.

– Nie wiem, co to jest... tirach? Co to takiego?

– TIR. – Leszek już poważnie spojrzał na kolegę. – TIR, to jest taki wielki samochód, albo... mały pociąg towarowy. Nie widziałeś nigdy, takiego długiego, wielkiego samochodu?

– Nigdy nie interesowało mnie, jak one się nazywają... coś takiego, jak autobus??

– Dokładnie.

Zygmunt trochę zawstydził się, że nie zna, tak prostych, dla swoich kolegów pojęć?

– Wy znacie takie rzeczy... ja znam konia, krowę, kosiarkę, wóz... odróżniam krowę od byka, konia od kobyły, świniaka od dzika, sarnę od jelenia... żyto od prosa, proso od pszenicy, pszenicę od jęczmienia... Almę od Amerykana...

– Nie musisz się wstydzić, że czegoś nie wiesz? My też nie wiemy wielu rzeczy? Nie ma ludzi doskonałych. – pocieszył go Leszek.

Nastała chwila ciszy. Chłopaki spoglądali na siebie.

Z kuchni wyszła matka Leszka. Weszła do łazienki.

– Sprawdzę, czy matula uwierzy w to, że ojciec z kolegą posuwają się? – roześmiał się Leszek.

– Leszku, przestań. – uspakajał go Lech. – To nie jest temat na dzisiaj. Porozmawiasz z nią, gdy nas nie będzie. Stawiasz nas w głupiej sytuacji... bynajmniej mnie. Przychodzę tu bardzo często, sam dobrze o tym wiesz?

– I dlatego koniec z tajemnicami. Ostatnia odsłona. – uśmiechnął się Leszek. – Czy ty, tak samo uważasz, jak i Lechu? – skierował się do Zygmunta.

Ale Zygmunt, spoglądał raz na jednego, raz na drugiego kolegę.

– Ja nie wiem... powiem prawdę... to nie moja sprawa. Nie wiem, co w tym biega?

– Jak to, nie wiesz? Przed Leszkiem, odkrywałem tajemnicę kilka lat, przed tobą w ciągu kilku chwil, a ty mówisz, że nie wiesz, o co biega??

Z łazienki wyszła matka.

– Leszku, czy już wszystko opowiedziałeś, swemu nowemu koledze?? Chyba nie zapomniałeś o niczym?? – z szyderczym uśmieszkiem gospodyni weszła do pokoju.

– Zapomniałem mamuś.

– Nie wierzę?

– A właśnie... czy myślałaś kiedykolwiek, że mój tatuś, posuwa swego kolegę? Może sprecyzuję... że posuwa Mietka??

Matka spoglądała na syna, przez chwilę milczała i nie mogła wytrzymać.

– Myślałam, że mam zdrowego syna, ale ty jesteś chory... chory z nienawiści. Ciebie nienawiść już oślepiła.

– Rozumiem, że nawet, gdybym pokazał ci zdjęcie, jak posuwają się, też byś nie uwierzyła?

– Nie. Też bym nie uwierzyła. Wiesz, dlaczego? Bo ty, z nienawiści, potrafisz zrobić wszystko. Z nienawiści, cieszyłbyś się, gdyby nasza rodzina rozpadła się. Ale tak nie będzie! Rozumiesz? Tak nie będzie.

– Jestem ślepy? – Leszek wspomniał na słowa matki. – Mamuś, przecież to ty jesteś ślepa z miłości?

– Ja nie jestem ślepa, ja tylko kocham go, tak, jak powinna kochać żona, prawdziwie i do końca. – cedziła słowa dobitnie, aby żaden sens nie uleciał z żadnego słowa.

– Ale za to on, olewa cię całkowicie i to ciepłym moczem.

– To są tylko twoje słowa... słowa zranionego, piętnastoletniego samca, który za wcześnie dorósł. Któremu ktoś obwąchał samiczkę...

Leszek zaczął się śmiać.

– Obwąchał? – rechotał śmiechem. – Gdyby tylko obwąchał?... nawet, gdyby tylko wylizał?... nie miałbym mu tego za złe? On przewrócił mój cały świat, do góry nogami. Ale, oczywiście ty w to nie wierzysz?

– Oczywiście, że nie wierzę. To są tylko twoje słowa, słowa zranionego samca. Ja kocham ojca i będę kochała.

– A ja kochałem Justynę. – odwrócił wzrok do okna.

– Synku, sześć lat już dusisz to w sobie, czy nie pomyślałeś, że to jest chore? Czy nie możesz tego zapomnieć?

– Mogę. Nawet chcę. – odwrócił znów twarz do matki. – Zapominam o tym do momentu, zanim nie pójdę z dziewczyną do łóżka. Ale gdy ją posuwam... widzę ją... Justynę... i jebię ją tak długo, aż wyje z rozkoszy, tak, jak wyła Justyna pod ojcem. A gdy skończę, walę ją w pysk i pluję na nią i mówię, że jest kurwą. I od nowa szukam ideału. Dla mnie ideałem była Justyna i ojciec dobrze o tym wiedział. Wiedział, że kochamy się, wiedział, że jest moją narzeczoną, wiedział, że posuwam ją... ja wciąż ją kocham.

– Jesteś pełnoletni, dlaczego nie ożenisz się z nią? – podsunęła myśl.

Leszek roześmiał się.

– Właśnie! Dlaczego nie ożenię się?? – mówił to z całkowitym szyderstwem. – Jak to pięknie byłoby w tej rodzinie?? Razem z ojcem posuwalibyśmy moją żonę... no, on, oczywiście wtedy, gdyby ciebie nie było?? Przecież nie chciałabyś na to patrzeć?? Ja w nocy, ojciec w dzień... może przestałby jeździć zagranicę, miałby przecież dziwkę w domu??

– Własnym uszom nie wierzę, że urodziłam takiego syna? – gospodyni wstała. – W każdym zdaniu czuć jest tą twoją nienawiść, do własnego ojca? Skąd to się bierze w tobie, synku? – złożyła na sercu dłonie.

– Z jęku... z rozkosznego jęku Justyny. Ciągle ci to powtarzam.

Ale matka nie chciała dalszej dyskusji i wyszła do kuchni.

– Jeśli kiedyś będę się żenił, to chcę mieć taką żonę, jak moja matka. Dokładnie taką. O nic nie pyta, w nic nie wierzy, tylko kocha, kocha swego męża. Takiej żony szukam... czy któryś z was zna taką dziewczynę? Ożenię się z nią, uszczęśliwię ją... może i ona mnie?? – zamyślił się na chwilę. Gdzieś na ścianie znalazł swój punkt.

Chłopaki milczeli.

– A jeśli kiedyś powie, udowodnij mi, a uwierzę ci?? – Lech przerwał milczenie.

– Ale co udowodnij? – odparł atak Leszek.

– Chociażby, to, że posuwają się? Przecież żaden z nich nie przyzna się?

Ale Leszek sięgnął znów do swojej szufladki.

– Takie rzeczy, trzymam pod kluczem. Mimo wszystko, ale locham swego ojca. Nigdy nie chciałem, aby ona to zobaczyła? – z dna szuflady wyciągnął kopertę. Rozerwał ją i wyciągnął kilka zdjęć. – Jak myślicie? Czy to jest wystarczający dowód? – podawał chłopakom zdjęcie za zdjęciem. – Ktoś postarał się o to, aby wyglądało każde zdjęcie , jak zupełnie inne? Podejrzewam, że jeden drugiego szantażował. Nie wiem tylko, który którego? Ze zdjęć podejrzewam, że to ojciec swego przyjaciela? Ale i odwrotnie też może być? Znajdywałem zdjęcia, co jakiś czas i to w różnych schowkach? Były nic nie znaczącymi zdjęciami, dopóki nie złożyłem ich parami?

– Nie chcę patrzeć. – Lech odsunął je od siebie. – Szanuję twego tatę i takiego chcę pamiętać.

Leszek podsunął zdjęcia Zygmuntowi.

– Nie znam twojego ojca, dlatego dla mnie, nie robi to żadnego znaczenia? – i złożył parami zdjęcia podawane przez Leszka.

Jedno, nie dawało nawet dla wyobraźni żadnego obrazu, facet stojący... w negliżu... całkowitym negliżu... rozkosznie odchyloną głową do tyłu, gdzie zdjęcie kończyło się na zaroście łonowym. Drugie? Jakiś inny facet, klęczący przed czymś, czego nie widać? W negliżu, co prawda, ale może kąpał się? Ale dwa, połączone w całość, dawały jasność zajścia.

– Teraz nawet jasne jest, co robi ta ręka na brzuchu? – skomentował Zygmunt.

Inna para zdjęć. Facet stojący bokiem... już poznawał go, to był ojciec Leszka... roznegliżowany, obnażony i podniecony...

– Nawet nieźle prezentuje się? – zażartował sobie Zygmunt.

Na drugim? Gościu... poznał go ze zdjęcia, gdzie stali w koleżeńskiej pozie?... klęczący na kolanach, i nic więcej? O tak! Klęczący tak, aby pokazać swą męskość, podnieconą męskość! W połączeniu?... reklama?... jakaś reklama w tle, która przedtem nie miała znaczenia? To był duży samochód!

– Zgadzam się z tobą. – stwierdził Zygmunt. – Pojedynczo, te zdjęcia nie mają zbyt większej wymowy? Męskie ciało, może czasami, za zbyt roznegliżowane? Może masz rację? Mógł to być materiał do szantażu? Na tej parze zdjęć widać nawet obie twarze, bo na tej??...

–Tym bardziej na tej? – Leszek uśmiechnął się. – Ten tatuaż na plecach, to jak imię i nazwisko faceta. Taki tatuaż, ma tylko jeden facet, a jest nim Mietek. Pytanie tylko, który którego szantażował?

– A może tu wcale nie chodziło o szantaż? – zauważył Zygmunt.

– Tylko, co? Ot tak, na pamiątkę?? Tak jak te zdjęcia, z tymi dziwkami?? Do albumu? – roześmiał się Leszek.

Zgarnął zdjęcia i schował do swego schowka. Jego uśmiech był jakiś dziwny, prawie, jak wymuszony, albo... nieświadomy?

– Niech zgadnę. – nieśmiało dodał Lech. – Wcale ci to nie ulżyło?

Leszek spoglądał w okno.

– Powiedz mi... – skierował się do Zygmunta. – Potępiasz mnie?... co o tym myślisz?... co ty zrobiłbyś na moim miejscu?... potępiłbyś swojego ojca?... powiedz coś?

– Nie wiem, co powiedzieć? Musiałbym rozważyć to? Niektórych rzeczy nawet nie rozumiem? Nie wiem, co powiedzieć? Nie mnie osądzać innych. Nawet własnego ojca...

Leszek przez chwilę spoglądał na kolegę.

– Dlaczego ja jestem taki głupi?? – wzrok utkwił pomiędzy kolanami.

Po chwili wstał z siedzenia i podszedł do regału.

– Nie chcę się dzisiaj smucić. Koledzy przyszli do mnie. Nie chcę się dzisiaj smucić. – wyjął coś z regału.

Lechu obserwował go.

Zygmunt nie chciał być ciekawski i oglądał plakaty na ścianie przed sobą.

– Leszku, co ty robisz?? Nie rób tego. – prosił Lech. – Proszę cię. – chciał wstać, ale Leszek powstrzymał go.

– Siedź! Lechu, tylko chwila, tylko troszeczkę.

Zygmunt zerknął na kolegę. Nie był aż tak strasznie ciekaw, co robi gospodarz domu, ale zerknął?

Leszek miał w dłoni jakieś płaskie naczynie. Na nim chyba żarzył się ogień, albo węgiel, bo wokoło rozchodził się dym.

– Kadzidło?? – zdziwił się dawny ministrant. Uśmiechnął się.

Lechu zakrył sobie dłońmi twarz.

– Leszku, dlaczego to robisz?? Przecież przyszliśmy?? – jęczał.

Leszek obrócił się kilka razy dokoła, tak, że dym zaczął otaczać go. Wdychał go nozdrzami i upajał się jego zapachem.

– Czuję taką rozkosz? To tak uspakaja mnie. Pozwala mi być sobą. To uspakaja mnie.

– Leszku! Przestań! – prawie że zawołał. Wreszcie nie wytrzymał i zawołał. – Ciotka?!! Pani Jolu!!

Z kuchni wyszła gospodyni.

– Słucham Leszku? – powiedziała spokojnie, ale zaraz krzyknęła. – Leszku!! Na Boga, co ty robisz?! – dopadła do syna i wyrwała mu naczynie z ręki. – Synku!!? Syneczku?... – postawiła naczynie na regale i szybko otworzyła okno na oścież. Odsłoniła firany i zasłony.

A Leszek wdychał jeszcze pozostałości dymu i zachwycał się jego aromatem.

Matka wachlowała i wypędzała dym z pokoju.

– Jak mogliście pozwolić mu na to?!! I wy jesteście koledzy?!! Leszku, ty mnie do grobu wprowadzisz?

Leszek wciąż szukał resztek dymu, starał się szukać drogi do ”zachwytu”.

– Przestań! – zawołała przed nim matka. – Przestań! – strzeliła mu chlapacza w policzek. I zaraz przestraszyła się. – Przepraszam... musiałam. – czekała na reakcję syna, wystraszona i gotowa na wszystko.

Leszek w swej wesołości i radości, w jakiej przed chwilą znajdował się, nagle oprzytomniał.

– Mamuś? Co ty zrobiłaś? – stał przed matką z lekkim uśmiechem, ale już poważny.

– Przepraszam, ale musiałam. – chyba czkała na jego reakcję?

– Mamuś? Ty przerwałaś mi trans?

– I dobrze.

– Wiesz przecież, że to za mało dla mnie. Wiesz dobrze, że ja potrzebuję więcej?

– Ty nic nie potrzebujesz! Synku? Kocham cię. Koledzy przyszli do ciebie. Jak ty się zachowujesz? Leszek cię zna. Ale ten nowy kolega? Co on pomyśli o tobie?

– Co myślisz o mnie?? – Leszek od razu poszedł za ciosem. – Powiedz to mojej matuli. Czy robię coś źle?

Ale Zygmunt nie rozumiał wielu rzeczy.

– Zygmunt, proszę cię. Powiedz wreszcie. – nalegał Leszek.

– Wielu rzeczy nie rozumiem... a to, co rozumiem... nie widzę nic złego? Nic złego nie robisz... – niepewnie wyjaśniał Zygmunt.

– Widzisz?! Widzisz, mamuś?! – ucieszył się Leszek.

– Czy wy nie widzicie, że on się truje?!! – naskoczyła gospodyni. – Czy wy tego nie widzicie, czy tylko tak udajecie? To tacy z was koledzy?! – prawie płakała. – Skąd to masz? Gdzie to masz? Skąd to wziąłeś? – krzyczała na syna.

– Ciocia. – Lechu pospieszył z informacją. – W regale. – wskazał ręką.

I Jolka już szperała w regale... i znalazła.

– To taki z ciebie przyjaciel?? – Leszek niedowierzał Lechowi.

Matka wybiegła wprost do kuchni, aby zniszczyć to, co miała w rękach.

Chłopaki spoglądali na siebie.

– Leszku, to dla twego dobra, powiedziałem, gdzie...

– Jak idiota, wierzyłem, że jesteś moim przyjacielem? – Leszek nie mógł uwierzyć w postępek kolegi.

– Bo jestem! – zdenerwował się Lech.

– Nie wierzę. – Leszek wciąż tkwił w zdziwieniu.

– Leszek ma rację! – gospodyni wzięła w obronę Lecha. – Jest twoim najlepszym przyjacielem! Masz innego?

Wreszcie Lechu doszedł do wniosku, że już za długo tu siedzą.

– Zygmunt, ty jak chcesz, ale uważam, że na nas już czas? – trącił kolegę.

Zygmunt szybko wstał.

– No to idziemy. – jego decyzja była szybka.

Lech gramolił swą wielką dupsko z fotela, ale zanim zdążył ją podnieść, dopadł go Leszek.

– Nie odchodźcie jeszcze! Zaczekajcie! Proszę.

– Tu za dużo się dzieje. – stwierdził Lech.

– Siadaj!! – wrzasnął na niego Leszek i pchnął go w głąb fotela. Dopadł Zygmunta. – Proszę... zaczekajcie. – i pochwycił Zygmunta w objęcia. – Zostańcie jeszcze chwilkę. Tak bardzo chcę z kimś porozmawiać.

Zygmunt spoglądał na Lecha.

– Jeżeli ty zostaniesz, on też będzie musiał. – Leszek tak strasznie błagalnie patrzył, że Zygmunt zmiękł.

– Zgoda. – powiedział za nich dwóch.

Leszek z radości jeszcze mocniej uściskał go... jak szalony, zaczął go całować.

– Tak bardzo chciałbym, abyśmy zostali przyjaciółmi?? – zaczął zachowywać się, jak gdyby zapomniał, że Zygmunt jest chłopakiem?

– Przestańcie już obściskiwać się. – oburzyło to Lecha. – Przestańcie już całować się, jak dziwki?

– Wcale nie całujemy się. – w obronie stanął Leszek. – I w cale nie jak dziwki. Jesteśmy facetami. Ale tak bardzo chciałbym, abyśmy stali się przyjaciółmi? I co ty na to? – znów błagalnie spoglądał Zygmuntowi w oczy.

– Nie będę ukrywał, że chciałbym mieć takiego kolegę... takiego przyjaciela, jak ty. – powiedział to, z brakiem pewności we własne słowa.

Leszek jeszcze raz pochwycił go w swe objęcia. Lechu powstał ze swego fotela i rozdzielił ich.

– Zachowujecie się, jak... – pokręcił tylko swą tłustą twarzą. – Aż głupio mi. – chciał ukryć swój szyderczy uśmieszek, ale nie udało mu się.

– Lechu, czasami nawet mam chęć ciebie pocałować, ale jesteś taki tłusty i taki obleśny... o! Przepraszam! Chciałem powiedzieć, taki gruby. Lechu, ja ciebie nie obejmę. Przepraszam, ale nie gniewasz się?

Lech tylko spojrzał w kierunku kuchni i machnął ręką. Zygmunt obejrzał się. Teraz dopiero zrozumiał, że kobiety z kuchni, wszystko obserwują. Leszek zauważył to...

– Żeby nas nikt nie podglądał dłużej... chłopaki... – zakomunikował. – Spadamy stąd. Idziemy na piwo. Aha? Wy nie pijecie piwa? Dobrze, na lody.

Z kuchni weszła matka.

– Dobrze syneczku. Ale zanim stąd wyjdziesz, oddasz posłusznie, swojej matce, wszystkie te gówna, jakie jeszcze masz?

– Mamuś... nie zaczynaj od nowa. – chciał ją uciszyć.

– Oddasz mi wszystkie narkotyki... wszystkie te gówna, jakie jeszcze ukryłeś...

Leszek stał i patrzył na matkę.

– Leszku. Ja już tyle razy ci przysięgałam, ale wreszcie dotrzymam słowa i zgłoszę na Milicji. Będą chodzić za tobą, krok w krok i znajdą, tego, twojego dilera. Tyle razy już ci przysięgałam... ale nie doprowadzaj mnie do furii! Przysięgam ci, że zgłoszę to na Milicji.

Stał spokojnie i patrzył na swą matkę. Wreszcie nie wytrzymał.

– Zabrałaś już wszystko, co miałem. Więcej nie dam ci. Więcej nie mam. – zaczynało to wzbudzać w nim agresję.

– Leszku! Ja mi Bóg miły, pójdę na Milicję.

– Nie mieszaj do tego Boga.

– Oni zamkną twojego dilera!! – matka już się wściekła.

– Wiesz mamuś, że nie zamkną? – dla odmiany, z ogromnym spokojem dodał Leszek. – Czy wiesz, dlaczego? Bo serduszko by ci pękło... gdybyś widziała, jak go zabierają? Czy wiesz, kto jest tym dilerem?? No zgadnij?

– Na poczekaniu potrafisz zmyślić kłamstwo... – matka z wielkim spokojem spoglądała na syna. – Czy naprawdę ja ciebie urodziłam? – litościwie spoglądała na niego.

– Wiem, że w to nie uwierzysz? Ale opowiem ci. Od najmłodszych lat, z tęsknotą oczekiwałem zawsze, na przyjazd mojego taty. Przywoził mi mnóstwo prezentów... i to jakich prezentów? Ale i od najmłodszych lat, tata prosił mnie zawsze, abym sprzątał jego samochód. Prezenty, jakie dostawałem... on był dla mnie świętym Mikołajem... te prezenty były zawsze tak cudne, że ja w podzięce lizałem mu ten samochód. Gdy przyjeżdżał, ja nie mogłem nacieszyć się nim. Tak bardzo go kochałem, był dla mnie taki wspaniały, tyki kochany, taki piękny ojciec. Nie umiałem się napatrzyć go, nie umiałem się nacieszyć nim. Tatuś, był dla mnie prawie Bogiem. Nie miało prawa zostać kruszynki brudu, ździebełko piasku... każdy zakamarek wyczyściłem, odkurzyłem, wymiotłem. Każdy schoweczek... mojemu kochanemu i pięknemu tatusiowi otworzyłem i musiał zostać wyczyszczony. Oddawałem mu samochód... to było błyszczące cacko. Gdy jego książki czasem rozleciały mi się... bałem się je obejrzeć... były tam... dla mnie wtedy niedozwolone rzeczy. Ale gdy skończyłem dwanaście lat, zaczął mi się sypać wąs, zarost. Musiałem golić się. Gdy miałem trzynaście lat, regularnie goliłem się już. Nie mogłem się nie ogolić, do szkoły, bo źle wyglądałem. Wtedy, zaczęło mnie interesować, dlaczego ojciec wozi ze sobą tyle niedozwolonych książek. I kiedyś obejrzałem je. Z książek poznałem, co to jest seks. Chodziłem wtedy z Justynką... pokazałem jej... też była ciekawa... spróbowaliśmy, tak, jak na zdjęciach... od trzynastego roku posuwałem ją. Gdy kończyłem Zawodówkę, któryś z chłopaków opowiadał mi... o... o tym gównie. Ktoś nawet pokazał mi. Wtedy skojarzyłem sobie... to wszystko, co ojciec przywoził w swych skrytkach... mógł na mnie polegać, ciemny dzieciak, nie wiedział, co to jest? Zacząłem podkradać mu je. Bałem się to konsumować, ale kiedyś dałem to chłopakom... powiedzieli krótko... towar pierwsza klasa. On miał tyle tego, że nawet nie zauważał, że brakuje?

– Jak ty musisz bardzo nienawidzić swego ojca? – stwierdziła matka.

– Nieprawda! Ja kocham swego ojca. Z każdego wojażu przywoził mi przecudne prezenty. Miałem zawsze to, co innym dzieciom nawet nie śniło się. Ale przysięgam na wszystko, co istnieje... oddałbym te wszystkie piękności, aby tylko ktoś mógł cofnąć czas. Oddałbym to wszystko, aby ktoś wrócił mi ojca miłość...

– Ojciec kocha cię, tylko ty kochaj jego. – wpadła mu w słowo matka.

Leszek gruchnął serdecznym śmiechem.

– Mamuś, jak ty jesteś ślepa? W tym mieszkaniu, jest ukryte, około kilograma twego gówna. Wszędzie. W książkach, w radiu, w telewizorze, ale... to gówno jest włożone pomiędzy zdjęcia, jakie robi sobie nasz tata ze swymi dziwkami. Ty nigdy nie znajdziesz tego gówna, dlaczego? Bo szukając tego gówna, mogłabyś znaleźć któreś ze zdjęć. A przecież ty nie chcesz? Ty nie chcesz poznać prawdę. Ty nie chcesz zobaczyć, jaki jest twój mąż?

– Jak bardzo ty musisz nienawidzić swego własnego ojca?? Synku?? Dlaczego tak?

– Mamuś, gadasz głupstwa.

– Czy to, dlatego, że chcesz mu dorównać? Chcesz być taki jak on? Boisz się, że będzie przystojniejszy od ciebie? Boisz się, że będzie lepszy w łóżku? Chcesz być lepszy od niego? Tego nigdy nie sprawdzisz? Tego nigdy ty nie sprawdzisz?

– Mamuś, proszę cię, przestań... przestań i wyjdź. Proszę cię wyjdź, zanim cię wyrzucę. – Leszek postarał się być spokojnym.

I matka posłusznie wyszła.

– Ludzie?? – powiedział cicho Leszek. – Niech mi ktoś powie, czy ja tak kocham ją, czy ja już tak ją nienawidzę? – zasłonił twarz dłońmi i stał tak chwilę, aż ciałem jego zaczęło targać.

– Leszku, tu zaczyna za dużo dziać się... może my już pójdziemy?? – zaproponował Lech.

– Błagam. – Leszek oderwał ręce od twarzy... Leszek płakał. – Nie zostawiaj... nie zostawiajcie mnie teraz samego. Proszę was o to. Nie dam sobie rady sam. – usiadł na tapczanie.

Zygmunt spoglądał raz na jednego, raz na drugiego... Lech wlepił wzrok w podłogę. Leszek chwilę siedział, wreszcie położył się.

– Dlaczego oni tak znęcają się nade mną? Przecież ja kocham swoją matkę... przecież ja kocham swojego ojca?

– Olej całą tą gadkę... – rzucił propozycję Zygmunt.

– Przecież ja kocham ich... – i to już zaczynał się lament w wykonaniu Leszka.

Lechu wstał i podszedł do niego.

– Leszku... – usiadł obok niego. – Przestań się dołować. Dobrze wiesz, jak to zawsze kończy się, przestań już.

– Dobrze, że chociaż ciebie mam. Dobrze, że chociaż wy przyszliście. – Leszek rozklejał się.

– A ja myślę, że to wszystko, dlatego, że my przyszliśmy? Gdyby nas tu nie było, nie byłoby tej rozmowy? – chciał wyjaśnić Zygmunt.

– Gówno prawda! – naskoczył nagle Leszek. – Przepraszam. Co ja robię? Jestem teraz taki rozdrażniony?

– Dobrze. W porządku. – Zygmunt poczuł się nieswojo.

– Zygmunt, ale nie gniewaj się, proszę, jestem teraz taki rozdrażniony? Przepraszam. – Leszek ukorzył się.

– W porządku. W porządku. – uciszył go Zygmunt.

Spuścił wzrok i spoglądał na swe ręce. Przyglądał się, najpierw jednej dłoni, potem drugiej. Uniósł je i ustawił równolegle do siebie.

– Uspokój się, uspokój. – uciszał go Lech.

Zygmunt wstał i podszedł do tapczanu.

– Lechu... – trącił kolegę w ramię. – Puść mnie do niego.

– On jest już dość rozdrażniony. Teraz trzeba go uciszyć.

– Lechu, proszę.

I Lechu podniósł się.

– Idź sobie gdzieś... na dwór, zapal... do kuchni, wypij kawę, herbatę... albo po prostu, posiedź sobie na podwórku. – proponował Zygmunt.

– Z nim teraz trzeba rozmawiać... – wyjaśniał Lech.

– Dobrze, Leszku. – przerwał mu Zygmunt. – Właśnie chcę z nim porozmawiać. Możesz zostawić nas??

Lechu popatrzył jeszcze na kolegów... i leniwie wyszedł z pokoju.

– Chcesz ze mną porozmawiać? – Zygmunt usiadł na łóżku, jak najbliżej kolegi.

– A o czym my możemy rozmawiać? – Leszek odwrócił głowę. – Przepraszam cię. Głupio mi. Trochę głupio mi.

– Nie przejmuj się. – pocieszył go Zygmunt. – Może wyszło trochę nie tak, ale... olej to. Olej i to ciepłym moczem.

– Zawsze poruszają ten temat, chociaż wiedzą, że mnie to wkurza.

– Mam starszego brata... wprawdzie dwóch... Gdy byli wkurzeni na coś, szliśmy daleko od domu... I tam wyżywaliśmy się na sobie... Oczywiście tak, żeby sobie krzywdy nie zrobić?... Nie powybijać zębów, nie posiniaczyć się. – Zygmunt oparł się nad jego ciałem. – Jeżeli masz ochotę, sieknij mnie... może to ci ulży? Nie za mocno tylko, abym nie miał siniaka.

– Nie. Nie chcę. Chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi. – palcami dotknął jego twarzy.

– W porządku. Jeśli tak chcesz, będziemy.

I Leszek objął go za szyję i przyciągnął do siebie. Pocałował go w policzek.

– Tak bardzo chcę z kimś rozmawiać... – odwrócił twarz, bo chciało mu się płakać.

– Dobrze. O czym chcesz rozmawiać? – tkwił tak pochylony nad nim. – W Podstawówce, czytałem dużo książek. Lubisz książki?

Ale Leszek tylko przyglądał się koledze. Zygmunt chyba zrozumiał?...

– Do naszej szkoły przyjeżdżał facet z kinem objazdowym... – Zygmunt czekał na reakcję Leszka. – Ale filmy dozwolone tylko dla młodzieży... – ostrzegł go.

Ale Leszek nadal przyglądał się koledze.

– O czym jeszcze możemy rozmawiać? O czym chciałbyś rozmawiać? – a gdy Leszek nadal milczał, dodał. – O dziewczynach? Tak mało wiem o nich?... Ja dopiero zaczynam.

Leszek uśmiechnął się.

– Gdybyś był starszy, bylibyśmy wspaniałymi przyjaciółmi. Chyba nadajesz, na tych samych falach, co i ja? – Leszek dotknął... raczej chciał dotknąć palcami jego twarzy... ale Zygmunt pochwycił jego dłoń w locie. – Nie chciałem nic zrobić... – od razu ostrzegł go Leszek.

– Czy wiesz, że zewnętrzna strona dłoni, oznacza wroga? Wewnętrzna strona dłoni, oznacza przyjaciela.

Leszek aż otworzył usta.

– Nie wiedziałem o tym? Skąd to wiesz?

– Czy nadal chcesz dotknąć mojej twarzy?

– A mogę?

– Możesz... Tylko, jako wróg, czy jako przyjaciel?

– Jako kolega.

– Dobry, czy najlepszy?

Leszek uśmiechnął się.

– Gdybyś był trochę starszy, bylibyśmy wspaniałymi przyjaciółmi...

– Ja mam piętnaście, ty dwadzieścia jeden, co to za różnica??

– Nadajesz, na dobrych falach...

– To dobrze, czy źle?

– Dobrze.

– Ty masz też coś, o czym ja marzę...

– Co to takiego?

– To. – i Zygmunt przejechał dłonią po jego owłosionej piersi. – Ale kiedyś i ja dorosnę... być może i moje marzenie spełni się? – i Zygmunt poczuł, jak zaczynają piec go policzki. – O tym chyba nie będziemy rozmawiać? O seksie też nie. – ostrzegł Leszka. – Na to jeszcze mam czas. Chyba, że wiesz coś, o czym nie wiem ja?

– A masz dziewczynę?

– Mam... a ty?

Ale Leszek tylko założył sobie rękę pod głowę i przemilczał to.

– Opowiedz mi o swojej dziewczynie. – z lekka uśmiechnął się do Zygmunta.

– Ma na imię Danusia. Uczy się w Ogólniaku, w Mińsku Mazowieckim. Razem chodziliśmy do Szkoły Podstawowej. Od ósmej klasy, uczy się w Mińsku.

– Kochasz ją?

– Tak. Chyba tak?

– Jak to, chyba? Nie jesteś pewien?

– W Szkole Podstawowej, bardzo podobała mi się.

– Jest ładna?

– Chyba bardzo?

– Ale dla ciebie, najpiękniejsza?

– Chyba tak?

– Nie jesteś pewien?

– Jestem. Tak. Jest najpiękniejsza i kocham ją.

– Posuwasz ją?

– Nie.

– Nie? Dlaczego?

Zygmunt utkwił wzrok gdzieś w jego zaroście na piersi, bo nie chciał patrzeć w bok.

– W klasie, mieliśmy kilka takich dziewcząt... raczej maszyn, a nie dziewcząt, które za wypracowanie, mogły zaprowadzić cię do raju bram. Do maja... nawet do czerwca tego roku, wierzyłem, że będę księdzem. Nie chciałem zaprzątać sobie głowy dziewczynami i seksem. Chciałem być księdzem i chciałem mieć umysł czysty. Pozbawiony pożądania. Przez tych kilka miesięcy... właściwie... to tygodni... nadrabiam zaległości w swojej edukacji. Nastawiam uszu tam, gdzie ktoś mówi o seksie. A ty, dużo wiesz o seksie?

– Mógłbym napisać poradnik.

– To sporo? Gdy będę potrzebował wiedzy i porady, czy mogę z tym przyjść do ciebie? Czy udzielisz mi kilku lekcji??

Leszek teraz uśmiechnął się.

– Teoretycznie, czy praktycznie?

– I tak i tak. A teraz ty opowiedz mi o swojej dziewczynie...

– Nie mam dziewczyny.

– Jak to nie masz?? A Justyna?

– Justynka?... – Leszek odwrócił twarz.

Z oka wypłynęła mu łza.

– Przyjacielu?? Czy ty nie jesteś czasem trochę za stary, żeby płakać?? Co się stało? Nie chcesz o tym mówić?

– Justynka, to już dawno skończone.

– Ale kochasz ją wciąż?

– Niestety, ale kocham.

– Czy chciałbyś, aby do ciebie wróciła?

– Chciałbym, ale to jest niemożliwe.

– Nigdy nie mów, niemożliwe. Jeśli kochasz, wszystko jest możliwe.

– W tym jednym, jedynym przypadku, jest to niemożliwe.

– Czy chciałbyś zobaczyć się z nią? – Leszek odwrócił twarz, łzy poleciały mu jeszcze obfitsze. – Czy chciałbyś, aby ona przyszła do ciebie?

– Zygmunt, przestań, to jest niemożliwe. – nalegał Leszek.

– Jeśli kochasz ją, wszystko jest możliwe. – uśmiechnął się do niego. Ocierał mu policzki z łez i wycierał je o swoje dłoni. – Jeśli kochasz ją naprawdę... – uśmiechnął się, aby pocieszyć kolegę. – Stara miłość nie rdzewieje... ktoś widział się z nią?... Ten ktoś powiedział mi, że ona ma się dobrze i że też kocha cię. Dzisiaj będzie przechodziła tędy... niby, że to... ot, tak... ma wstąpić do ciebie. Pamiętaj... powiedziałem ci to w zaufaniu.

– Zygmunt. Jest to po prostu, niemożliwe. Uwierz mi.

Zygmunt położył mu dłoń na jego włochatej piersi.

– Proszę, ucisz serce. Czy możesz mi zaufać? – drugą ręką nakierował mu twarz ku swojej. – Proszę cię, zaufaj mi, ten jeden raz. – ustawił palce nad jego sercem. – Od tej chwili twoje serce jest posłuszne mi. – starł się nie odrywać oczu od jego oczu. Najpierw palcami, potem dłonią stuknął w jego pierś. – Czy serce już uspokoiło się? Czy czujesz się już lepiej?

– Co ty robisz?? – zdziwił się Leszek.

– Patrz mi prosto w oczy. Czy teraz lepiej ci?

– Chyba tak?

Palcami, jak wtyczką elektryczną, dotknął jego skroni.

– Twój umysł, od tej chwili będzie posłuszny mi. – i znów, najpierw palcami, potem dłonią stuknął w jego skroń.

– Zygmunt, co ty robisz?

– Proszę cię, zaufaj mi. Chcę, abyś zaufał mi. Czy chcesz, aby Justynka przyszła do ciebie?

Czekał chwilę.

– Jest to niemożliwe, ale tak.

– Powiedz krótko, chcę... albo, nie.

Leszek chwilę ważył myśli.

– Chcę. Chciałbym.

– Chciałbym, abyś był szczęśliwy. To już teraz nieważne, czy to będzie krótko, czy nie. Czy chciałbyś być szczęśliwy? Jeśli tak, to powiedz, chcę.

– Chcę. Chociażby małą, krótką chwilkę.

Zygmunt starał się nie odrywać swego wzroku od jego oczu.

– Co robisz? – zapytał Leszek.

– Szukam twoich dłoni. Niech nasze palce spotkają się na twoim sercu. – i splatał palce z jego palcami. – Teraz, z naszych rąk, uczyńmy krąg. Patrz się ciągle w moje oczy. Nie odrywaj wzroku, zaufaj mi. Ja tego chcę. Teraz wywińmy dłonie, tak, aby nasze przyjazne strony, były ku górze. Czy wiesz, co to jest, siła woli?

– Wiem. Słyszałem o tym.

– To teraz, siłą woli, odnajdź ją. Ty ją znasz. Ja nie znam jej. Nie wiem, kogo mam szukać? Unieś się ponad domami Ursusa. Odnajdź ją i spotkaj się z nią. Wiesz, gdzie ona mieszka... sprawdź w domu.

– W domu na pewno jej nie ma.

– Gdzie teraz może być? Wiesz?

– Wiem.

Ledwie zdążył to powiedzieć, a rozległo się pukanie do drzwi.

– Kto nam przeszkadza?? – zdziwił się Zygmunt. – Nie teraz.

Ale pukanie powtórzyło się.

– Czekasz na kogoś? – zapytał Zygmunt Leszka.

– Nikogo nie oczekuję? – zdziwił się Leszek. – To ty Lechu?

– Nie. To ja Justyna. – dał się słyszeć dziewczęcy głos.

Leszek uniósł głowę na poduszce.

Zygmunt obejrzał się.

W drzwiach stała drobniutka postać dziewczynki, w letniej sukieneczce.

Leszek zrobił wielkie oczy i opadł na poduszkę.

– To niemożliwe?? – dłonią ścisnął sobie skronie. – To niemożliwe?

– Czy to ona?

– Tak.

– Wejdź. Właśnie czekaliśmy na ciebie. Ktoś powiedział nam, że będziesz tędy przechodzić... – Zygmunt patrzył na jej drobniutką, delikatną postać. – Wierzyliśmy, że wstąpisz.

Weszła aż na środek pokoju.

– Co wy robicie?

– To niemożliwe. – powtarzał Leszek.

– Mówiłem ci, że rzeczy niemożliwe, stają się czasami możliwe. Leszek źle się poczuł, siedzę przy nim. Chodź. Usiądź koło niego. On tak bardzo kocha cię. Mówił mi to. Właśnie przed chwilą. Zajmij teraz moje miejsce. Usiądź. Pociesz go. Niech nasyci oczy twoim widokiem.

Dziewczyna niechętnie, ale usiadła.

– Justynka? To niemożliwe? Justynka, ja tak bardzo kocham cię. Ja tak bardzo tęsknię za tobą.

Położyła mu palec na ustach.

– Trudno mi w to uwierzyć. – zaczęła śpiewać. – Często tak, przechodzisz właśnie obok. Tak blisko mijasz mnie. Smutno mi. Nie wiem już, co zrobić ze sobą. Tak bardzo smutno mi. Dobrze było nam tak ze sobą. Bez siebie jest nam źle. Dlatego też musimy chronić tę miłość. Nie pozwól zniszczyć jej. Nie pozwól zniszczyć jej.

W kuchni usłyszeli śpiew. Lechu wstał i skierował się do pokoju...

– Obcy na horyzoncie. – ostrzegł ich Zygmunt.

– Wracamy. – rozkazał Leszkowi.

– Nie! Jeszcze nie! – nalegał Leszek.

Ale przy wejściu Lech zapukał.

– Czy mogę wejść!! – i nie czekając na odpowiedz wszedł.

– Nie! Justynka! Nie! – Leszek rzucał się na łóżku.

– Uspokój się! – Zygmunt trzymał jego dłonie zaciśnięte na jego piersi.

Lech podszedł do nich.

– Mówiłem ci, z nim ciężko...

– Mylisz się. – uspakajał go Zygmunt.

Leszek spoglądał na leżącego kolegę i niedowierzał.

– Aż tak go wzięło?

– Wyjdź. Proszę cię. – prosił go Zygmunt.

– Mówiłem ci, że z nim będzie ciężko. Sam nie dasz rady.

– Wyjdź!! – wrzasnął Zygmunt. – Przepraszam. Zostaw nas samych. – uspokoił się tak szybko, jak szybko wybuchł.

– Nie dasz mu rady. Ja wiem, jak z nim postępować.

– Proszę cię. Kilka sekund. Minutka. Zaraz wrócę go do stanu używalności. – prosił Zygmunt.

– Dobrze. Daję ci pięć minut. Potem ja go uspokoję. Ja już wiem, jak go uspokoić.

Lech niechętnie, ale wyszedł.

Zygmunt ustawił twarz Leszka. Na jego twarzy położył swe dłonie.

– Wracamy... Justyna czeka. – ujął jego dłonie i splótł palce. – Nie każmy czekać damie.

Przewinął dłonie.

– I co widzisz??

Leszek od razu uśmiechnął się.

– Justysia? Tak cię kocham?

– Tak dobrze jest nam ze sobą, bez siebie jest nam źle, bez siebie jest nam źle. – śpiewała dalej Justyna.

– Tak chciałbym cię objąć, przytulić, ucałować?? – Leszek prawie płakał.

Justynka pochyliła się nad nim. Leszek objął ją i uściskał. Długo ją ściskał.

– Wybacz mi. Tak ciężko mi bez ciebie. Tak bardzo cię kocham. Tkwisz w moim sercu.

– Też cię kocham. Obok mnie, zawsze będzie miejsce dla ciebie. – uśmiechnęła się do niego.

– Słuchajcie. Na nas już czas. – Zygmunt próbował zakończyć seans. – Kiedyś wrócimy do tego. Leszku, przyrzekam ci, gdy tylko zechcesz, zawsze połączę was. Teraz musimy już skończyć. Policzę do trzech i wrócimy. Chcę, abyś pamiętał to wszystko. Chcę, naprawdę chcę, abyś był szczęśliwy. Nie utrudniaj, ani mnie, ani jej. – i zaczął liczyć.

Bez zbędnych dramatów, Leszek przyjął rozłąkę z ukochaną. Dopiero, gdy się ocknął z transu, poderwał się.

– A gdzie jest Justysia? – był strasznie zaskoczony.

– Uspokój się. – Zygmunt położył mu rękę na piersi. – Po prostu wyszła.

– Dlaczego nie zatrzymałeś jej?? – Leszek miał pretensje. Odsunął kolegę

– Nie mogłem. Powiedziała, że wróci...

Leszek usiadł na łóżku i odwrócił głowę.

– Ona już nie wróci... – westchnął głęboko. Wzrok wbił w podłogę.

Zygmunt skierował jego twarz ku sobie.

– Wróci, gdy tylko będziesz chciał. Obiecała mi.

– Dobrze wiesz, że to niemożliwe.

Chwilę patrzyli na siebie.

– Czy już mogę zawołać Leszka? Już w porządku?? Lechu! – zawołał.

Lechu szybko pojawił się w pokoju. Patrzył na Leszka i niedowierzał.

– Czy wszystko w porządku? – zapytał spoglądając na kolegę. Nie wierzył własnym oczom.

– Czy ty widziałeś ją? – zapytał Leszek .

– Kogo??

– Justynkę.

Lechu spoglądał na Leszka i nic nie rozumiał. Wzrok utkwił w Zygmunta.

– Co ty z nim zrobiłeś??

– Doprowadziłem do stanu używalności.

– O co tu chodzi?? – nadal nic nie rozumiał.

– Była tu jakaś dziewczyna... Leszek mówi, że to Justynka? Ja nie znam jej... nie wiem, czy to ona, czy nie?? Ale zachowywała się, jak gdyby bardzo dobrze znała Leszka.

Lechu spoglądał na Leszka i wciąż nie rozumiał.

– Co ty z nim zrobiłeś??

– Lechu?? Przez tą chwilę z nią... byłem taki szczęśliwy?? Szkoda, że to tak krótko?? – Leszek wciąż żył chwilą.

– Leszku?? Dobrze wiesz, że to niemożliwe?? To nie mogła być Justyna??

– To była ona. Nie wiem, jak to się stało, ale to była ona.

Zygmunt usiadł przy ławie i sięgnął po wino. Lechu usiadł obok... wciąż spoglądał na Leszka i nie rozumiał nic.

– Co ty z nim zrobiłeś?

Zygmunt utkwił wzrok w kręgu winnego płynu. Palcem płynął po krawędzi szkła. Cicho zaczął śpiewać.

– Często tak, przechodzisz właśnie obok. Tak blisko mijasz mnie. Smutno mi. Nie wiem już, co zrobić ze sobą. Tak bardzo smutno mi.

Lechu nie wytrzymał.

– Przestań burczeć! – warknął na Zygmunta.

– Spoko Lechu. On nie burczy, on śpiewa. – uspakajał go Leszek.

– W takiej chwili, chce ci się jeszcze śpiewać? – Lechu znów burknął na niego.

– Niech śpiewa. Właśnie to, śpiewała mi Justynka. – Leszek czekał w zasłuchaniu.

– Dobrze nam tak ze sobą. Bez siebie jest nam źle. Dlatego też musimy chronić tę miłość. Nie pozwól zniszczyć jej. Nie pozwól zniszczyć jej. Tak dobrze jest nam ze sobą, bez siebie jest nam źle, bez siebie jest nam źle.

Leszek stał wniebowzięty.

– To właśnie śpiewała mi Justynka. – powiedział jeszcze ciszej.

– Leszku?? Wiesz przecież, że to niemożliwe?? To nie mogła być ona? – uparcie przekonywał go Lechu.

Leszek zaczął się śmiać.

– Wiem, co widziałem. – odwrócił się do regału. Sięgnął w głąb pułki, za książki. – Panowie, idziemy na miasto. – zaczął ubierać się.

– Leszku, ale nie z tym. – ostrzegał go Lech.

– Co ty możesz wiedzieć o miłości, o seksie? Założę się, że jeszcze nigdy nie posuwałeś żadnej dziewczyny? – Leszek rzucał mu pogardliwe spojrzenia. – Nigdy nie zrozumiesz zakochanego, ani też nie zobaczysz tego, co on widzi? Z resztą... nie było cię tu. Tylko Zygmunt może powiedzieć coś o tym, co tu widziałem... co tu widzieliśmy? Czy ty widziałeś ją? – zapytał Zygmunta.

– Była jakaś dziewczyna... ja nie znam twojej Justyny? – przyznał Zygmunt.

– Widzisz? Będę widywał ją, chociażbym miał zużyć wszystkie te gówna, jakie stary ściągnął do tego domu?

– Nigdzie z tobą nie idę. – postanowił Lech. – I ty też nie masz prawa z nim iść. On sam nie pójdzie, on sam nie chodzi.

I było postanowione.

– Boże, co ja zrobiłem? – Zygmunt spuścił wzrok na ziemię. – Ja tylko chciałem mu pomóc? – dodał już ciszej. Patrzył na swoje dłonie.

– Chodźcie... – Leszek wskazał drzwi. – W garażu mam coś wspaniałego. Coś, co wali z nóg.

Lechu wstał.

– Ja nigdzie nie idę. – Zygmunt upomniał Lecha. – Sam mówiłeś, że on sam nigdzie nie pójdzie.

– Jeśli do garażu, to chodź. – zaproponował Lech.

– Nie. Nie chcę. Ja chcę mu pomóc. – Zygmunt uparcie siedział. – Nigdzie nie wychodźcie.

Ale nie posłuchali.

– Gdzie idziecie? – starał zachowywać się cicho. – Kiedy wrócicie?

– Tylko do garażu. Zaraz wracamy. – uspokajał go Leszek.

– Ja tu czekam. Nie ruszam się stąd. – postanowił Zygmunt. – A w ogóle... czy mam czekać?

– Tak. Zaczekaj. – postanowił Leszek.

Poszli.

Zygmunt siedział cicho i nawet bał się poruszać.

– Mamo, idź za nim! Wróć go! – dał się słyszeć głos córki.

– Ja już nie mam siły! – matka chyba płakała.

– Mamo!? Znów wróci jak poprzednio, proszę cię?

– Córcia, ja już nie mam do niego siły. Niech to się raz skończy i będzie święty spokój! – lamentowała matka.

 Zygmunt doszedł do wniosku, że nie ma sensu siedzieć tu nasłuchiwać ich rozmów... bo to niekulturalnie i?... poczuł się nieswojo.

Wstał i założył buty.

– A pan nie poszedł z nimi? – z kuchni zdziwiła się gospodyni.

– Nie, proszę pani. Oni mieli wrócić? – ze wstydem dodał Zygmunt.

– Niech pan nie chodzi z nimi. Leszek Kurant, to nie jest towarzystwo dla Leszka. – narzekała gospodyni.

– A to już nie moja sprawa, proszę pani? Do widzenia. – wolno i cicho zamykał drzwi.

Okno od kuchni było otwarte. Jeszcze na schodkach słyszał ich głosy, nie był tylko pewien, czy poprzez uchylone drzwi, czy poprzez okno.

– To ty nie widziałaś, że nie wszyscy wyszli?? – był to głos matki.

– Nie zauważyłam. Myślałam, że wszyscy wyszli?? – broniła się córeczka i zaczęła płakać.

Blaszany garaż tuż przy schodkach był otwarty. Jego drzwi, prawie dotykały ściany ganku. Spoza drzwi, widać było czarną głowę Leszka.

Wolno zstępował po schodkach...

Kilka głupich myśli przebiegło mu przez myśl.

– Co robicie? – roześmiał się.

Leszek odwrócił się w jego kierunku. Zygmunt szybko zerknął... sam nie wiedział dlaczego, na jego rozporek i na Lecha. Lechu siedział na jakiejś skrzynce... zrobiło mu się głupio.

– Powiedz. Tylko tak z czystym sumieniem. Czy naprawdę widziałeś ją? – zapytał Leszek.

– Kogo? – Zygmunt nie wpadł jeszcze w ich tok myślenia.

– Tę dziewczynę... – Leszek nie dokończył.

– Leszek upiera się i chce mnie przekonać, że była tam jakaś dziewczyna? Konkretnie, Justyna? – wpadł mu w słowo Lech.

– Ja nie znam Justyny. Nie wiem, jak wygląda Justyna? – wyjaśniał Zygmunt.

– Czy widziałeś jakąkolwiek dziewczynę? – ciągnął Leszek.

– Tak. – odpowiedział szybko Zygmunt.

– Ale jednak jesteś zdziwiony i zaskoczony? – pociągnął dalej Lech.

Zygmunt zmieszał się.

– Tak, jestem zdziwiony i zaskoczony, ale z innego powodu... – spojrzał po chłopakach. – Gdy zobaczyłem Leszka głowę spoza drzwi, głupie myśli przyszły mi do głowy, dlatego tak wolno schodziłem ze schodów. Chciałem dać wam czas...

– Na co? – zdziwił się Leszek.

– Przepraszam. – patrzył mu ze wstydem w oczy. – Myślałem, że on tobie... – wskazał na Lecha.

– Co?? Ale głupi chuj?? – Lechu strzelił petem w ścianę garażu, ale zaraz poderwał się i przydeptał go.

– Myślałeś, że on mi obciąga?? – zdziwił się Leszek.

– Przepraszam. Nie wiem, dlaczego przyszło mi to do głowy? – głupio tłumaczył się.

– Jaki chuj? – nie mógł sobie darować Lechu.

– Dobrze już, przeprosił cię. – Leszek zakończył sprawę. – Mów. Widziałeś ją, czy zmyślasz?

– Widziałem.

– A widzisz?? – zawołał do niewiernego Lecha.

– Teraz, to nie wierzę w żadne jego słowo. – Lech nie dał się przekonać. – Jak była ubrana?

– Jeżeli byłeś na dworze, powinieneś wiedzieć, jak była ubrana? Musiała przechodzić obok ciebie? – wyjaśniał Zygmunt.

– Oto chodzi, że nie byłem na dworze i nie widziałem jej? – Lech nie dawał za wygraną.

– Więc gdzie byłeś? – niecierpliwił się Zygmunt.

– Byłem w kuchni, z jego mamą... ale też nie widziałem nikogo? Gdyby wchodziła... musielibyśmy widzieć? Było nas troje?

– Lechu, przestań. – uspakajał go Leszek. – My z Zygmuntem widzieliśmy ją i to mi wystarczy.

– Leszku, to jakiś obłęd?? Może to przez ten dym? – gruby bronił swych racji. – Więc, jak była ubrana? – skierował się do Zygmunta.

Zygmunt zamyślił się.

– W sukience, to normalne. Trochę nazbyt wyletnioną, jak na wrzesień? Na ramionka... dość cienkie. Włosy długie, uczesane... na jedną stronę... to znaczy, wszystkie spływały jej po jednej stronie, po lewej, bo patrzyłem na jej piękne prawe ramię. – uśmiechnął się do Leszka. – Ładne ma ciałko?

– Jeśli już, to miała. – poinstruował go Lech. – Jaka sukienka?

– Nie patrzyłem na długość? Kolor?? Miała delikatne kwiatuszki??... albo niebieskawe kwiatuszki, a sukienka różowawa, albo na odwrót?? Nie chciałem tak bezczelnie gapić się w nią... w końcu, to jego dziewczyna? – wskazał na Leszka. – Sukienkę chyba miała krótką... bo, gdy brał ją za kolano, filowałem na jej ciałko?...

– To jakiś obłęd?? – Lechu otarł czoło. – Leszku, powiedz mu. On sam chyba nie wierzy w to, co mówi?

– Ja wierzę i wiem... to chyba ty nie wierzysz? I ty nazywasz siebie jego przyjacielem?? – zdenerwował się Zygmunt.

Leszek podszedł i objął Zygmunta i uściskał.

– Nie wiem, jak to się stało? To prawda, co mówisz... – i Zygmunt zrobił wielkie oczy do Lecha. – Ale nie znaczy, że Lechu kłamie? To, co mówi Leszek, to też prawda.

– Nie rozumiem? – zdziwił się Zygmunt.

– Widzisz?? Justynka nie żyje. – powiedział strasznie spokojnie.

– Co takiego?? – Zygmunt zrobił wielki wytrzeszcz.

– Ona nie żyje. – powtórzył Leszek.

– Skąd wiesz? Więc kim była ta dziewczyna?

– To była ona i tego nie rozumiem?

– Jesteś pewien, że ona nie żyje?

– Tak. – Leszek przełknął wielką gulę, aż zaszczypało go w oczach.

Zygmunt oparł się o drzwi garażu.

– To, dlatego Leszek nie widział jej? – spoglądał na nieboraka i nie wierzył sam sobie. – To, dlaczego matka powiedziała do ciebie, abyś ożenił się z nią, skoro tak ją kochasz?

Leszek otarł policzek.

– Po tym, gdy spotkałem ojca z nią... byłem w wielkiej rozpaczy. Nafaszerowałem ją... tym jego gównem... byłem wtedy w siódmej klasie... siedziałem obok i czekałem, aż ona skończy ze sobą... chciałem zrobić to samo, ale zabrakło mi sił. Myślałem, że oni zrozumieją to? Ale nikt nawet nie sprawdził, dlaczego ona umarła? A może i wiedzieli? Może właśnie, dlatego nie chcieli sprawdzać, aby nie szukać winnego, bo wtedy wszystko wydałoby się? Ja nie chciałem uwierzyć, że ona umarła, a oni przede mną grają, że ona żyje i tak, przez sześć lat, oszukujemy się nawzajem.

– Zaraz, zaraz?? Nie rozumiem?

– Co tu rozumieć?

– Oni uważają, że ty myślisz, że ona żyje?

– Dokładnie.

– Ale idioci? – Zygmunt aż chciał się roześmiać.

– Czy Leszek nie mówił ci o tym? – ciekawiło Leszka.

– Nie wiem? Może i coś wspominał, ale nie przywiązywałem do tego wagi?

– Drażni mnie ta ich głupota... i to, że mają mnie za idiotę.

– I masz rację. Ale to nie ty, to oni są idiotami...

– Czy teraz, gdy wiesz już całą prawdę, potępiasz mnie? – zapytał Leszek.

– Nie jestem od potępiania ludzi. To sprawa dla Boga.

– Krótko... tak, czy nie??

– Nie. Nie potępiam cię. To sprawa twojego sumienia. To ty będziesz żył z tym ciężarem, do końca swojego życia.

– Nawet to, że jestem mordercą??

– Nawet. Każdy z nas, jest w pewnym stopniu jakimś mordercą... zabija w innym człowieku coś?

Leszek objął Zygmunt.

– Takiego przyjaciela, chciałbym mieć.

– Uważam, że nie zrobiłeś tego rozważnie? Myślę, że wolałbyś, aby była tu?

– Tu masz rację. Wybaczyłbym jej wszystko. – wszedł do środka garażu.

– Leszku, proszę cię, tylko nie to? – powstrzymywał go Lech.

– Muszę. Chociaż jednego dyma. To mi pomoże.

Zygmunt wyciągnął papierosy.

– Chcesz mojego?

– Ten mi nie pomoże.

Zygmunt przypalił papierosa i puszczał wielkie kłęby dymu. W pewnej chwili, spostrzegł w kuchennym oknie postać matki Leszka.

– Lechu, twoja matula nas podgląda... albo tylko mi się tak wydaje? – ostrzegł chłopaków.

– Nie pal na jej oczach. – powiedział gruby. – Schowaj się.

Ale już było za późno... gospodyni uchyliła drzwi na schody.

– Co wy robicie? – zainteresowała się.

Zygmunt spojrzał w głąb garażu.

– Czego wy szukacie?! – zawołał w głąb garażu. – Leszka mama pyta... kranik, czy uszczelka do kraniku... – poinformował ją. – Dla Leszka Kuranta.

– Ty młody człowieku palisz?? – zdziwiła się gospodyni.

– Tak. Nie chciałem kopcić w mieszkaniu. – Zygmunt nie ukrywał się. – Czy pani ma coś przeciwko temu?

– Możesz mnie poczęstować? – wyciągnęła dłoń.

Zygmunt wyciągnął paczkę z papierosami. Gospodyni poczęstowała się.

– Palisz takiego samego?

– Tak, proszę pani. – i pokazał napis na papierosie.

Przypalił kobiecie, ale zakrztusiła się.

– I wzięła?? – zdziwił się Leszek w głębi garażu.

– Wzięła. – poinstruował kolegę Lech.

– Przecież ona nie pali? – niedowierzał Leszek.

Gospodyni zakaszlała kilka razy i wyrzuciła papierosa na ziemię.

– Obrzydlistwo! – splunęła i weszła do mieszkania.

Zygmunt rechotał się z naiwności gospodyni. Zerkał na kolegów i niedowierzał?...

– Wy nie potraficie palić?? Papierosem trzeba się zaciągać... – sztachnął się. – Wtedy nie musisz palić dwudziestu, czy więcej dziennie? Wystarczy kilka sztuk.

– Tym nie można zaciągać się. – wyjaśnił mu Leszek. – Tego trzeba pykać.

– Chcesz spróbować? – Lech wciskał mu papierosa. – Spróbuj. To jest dopiero papieros? To jest moc...

Zygmunt, nosi otrzymany w dniu Pierwszej Komunii Świętej, medalion – wielki, zrobiony z pięciozłotowej monety. Uznawał to za konieczność i obowiązek względem Boga.

Profesor od WF, Andrzej Wiśniewski, zwrócił mu uwagę, aby do ćwiczeń zdejmował medalion, ale nie posłuchał.

Lekcje WF w tej szkole wyglądały nieco inaczej, niż w szkole w Żeliszewie. Zygmunt umiał, co prawda grać w kosza, ale nie znał wielu pojęć. Do pałąka z siatką, rzucał piłkę z bardzo daleka, ale robił bardzo dużo taktycznych i technicznych błędów. W siatkówkę grał dobrze, też robił dużo błędów taktycznych i technicznych, co w większości eliminowało go z wielu rozgrywek.

Wracał ze szkoły sam.

Właśnie zamknął furtkę, gdy zza domu wyszedł Leszek. Już z daleka uśmiechnął się do Zygmunta.

– Cześć. – powiedział, jak do najlepszego kumpla.

– Cześć. – odpowiedział mu Zygmunt, ale nie było to zbyt sympatyczne.

Stanął na środku ścieżki.

– Co się stało?? Coś taki naburmuszony? – powstrzymał go.

– Spadaj! – Zygmunt rzucił mu spojrzenie pełne ognistych piorunów.

– O co chodzi? Nie rozumiem? – nie pozwalał mu odejść.

– Nie rozumiesz?? – Zygmunt był gotów zaatakować. – Czy wiedziałeś, jak to gówno działa? Co ono robi z człowiekiem?

– Tak. Wiedziałem.

– I co?? Myśleliście, że jak złapaliście głupiego chłopaka ze wsi, to możecie robić sobie z niego jaja??

– Rozumiem, że jesteś zbulwersowany, masz prawo być.

– Niemożliwe?? – przedrzeźniał go. – Przez tych kilka dni, rozmawiałem z chłopakami z Warszawy... wyjaśnili mi, czym są narkotyki, jak działają i co robią z człowiekiem? To, że chcesz zabić sam siebie, nie interesuje mnie. Mogliście mnie zabić.

– Przepraszam. – Leszek był bardzo potulny. – Ale mówiłeś, że ćmisz od trzynastego roku...

– Myślałem, że wy, tu w mieście jesteście trochę mądrzejsi? Ćmisz... po naszemu znaczy, palisz. – i wyciągnął z kieszeni papierosy. – To palę, od trzynastego roku życia.

– Przecież widziałeś, że ćmimy jednego we dwóch?

Zygmunt w swym zdenerwowaniu, aż uśmiechnął się.

– Facet?! Gdy miałem trzynaście lat i uczyłem się palić, paliliśmy jednego papierosa w pięciu, albo w sześciu... dziwiło mnie trochę, ale myślałem, że tacy z was palacze?

– Sam widzisz, że to nie nasza wina? – Leszek wyciągnął ku niemu dłoń. – Na zgodę.

– Nie chcę cię znać. To samo zrobiłbym i z ich Leszkiem, ale tu mieszkam i nie mam innego wyjścia?

– Masz. – ujął go za ramiona. – Moja mama chętnie wynajmie ci pokój.

Zygmunt roześmiał się mu w twarz.

– Dziękuję. Nie mam ochoty mieszkać z innym narkomanem.

Leszek na chwilę zakrył twarz.

– Nie mów tak. Proszę cię o to. Chciałbym skończyć z tym nałogiem. Każdy człowiek ma jakieś zboczenia? Jesteśmy potrzebni sobie.

– Ja nie mam zboczeń, ani nałogów...

– Jesteśmy potrzebni sobie. Ty wyleczyłbyś mnie, ja wyleczyłbym ciebie.

– Ja nie mam nałogów. – powtórzył Zygmunt.

– Każdy człowiek ma jakieś zboczenia lub nałogi. Zapomniałeś, co mówiłeś wtedy?

– Tak. Zapomniałem. A jeśli nie zapomniałem, to chcę zapomnieć.

– Oglądałbyś mnie i podziwiał do znudzenia, a ja miałbym brać z kogo wzorzec... ja bym się wyleczył i ty wyleczyłbyś się.

Zygmunt znów roześmiał się.

– Może i zauroczyłeś mnie swą urodą i ciałem, ale zapewniam cię... ja już wyleczyłem się. Nie chcę cię znać. Nie chcę o tobie słyszeć. Nie chcę cię nigdy więcej widzieć na swojej drodze.

– Jesteś potrzebny mi.

– Jeśli to nawet było zauroczenie twoją osobą, to tylko chwilowe.

– Czy rozumiesz? Jesteś potrzebny mi.

– Ale ty mi nie. Ani ty, ani twoje narkotyki. Ja chcę żyć.

Leszek objął Zygmunt i przycisnął do siebie.

– Proszę cię. Pomóż mi. Chciałbym skończyć z tym nałogiem.

– Puść mnie, bo kopnę cię w jaja! – ostrzegł go Zygmunt.

I Leszek zrezygnowany puścił go.

– Mieliśmy być przyjaciółmi?

– Masz przyjaciela. – wskazał na dom. – Mało ci?

– On nie jest moim przyjacielem... on nie umie nim być. Nie umie powstrzymać mnie. Tak samo chętnie bierze, jak i ja?

– Ja też nie umiałbym cię powstrzymać. Z nałogiem trzeba walczyć samemu.

– A mówiłeś, że będziemy przyjaciółmi??

– Żaden z moich przyjaciół, nie podałby mi narkotyku i nie ważne to, w jakiej postaci?? Nie podałby mi, wiedząc, jak on działa? Ty... wy, chcieliście tylko mieć ubaw ze mnie.

– Proszę cię, przyjmij propozycję mamy?

– Mamy??

– Ona chce wynająć ci pokój. Przyjmij jej propozycję. Nie odmawiaj jej?

– Mamy?

Leszek patrzył chwilę na Zygmunta, wreszcie chyba zrozumiał.

– No dobrze. To moja propozycja. Takie poświęcenie, warte jest kuracji.

– Wtedy, zrobiłbym dla ciebie wszystko...

– Wszystko??

– Tak. Wszystko, ale dzisiaj, nie. Rozumiesz?? Nawet, gdyby twoja mama chciała wynająć mi go darmo?

Leszek zamknął oczy i stał tak ze skwaszoną miną.

– Nawet, gdybyś to ty, z własnych pieniędzy, chciał za niego płacić?

Po raz drugi, profesor Wiśniewski, zwrócił uwagę, na zdejmowanie medalionów. Część chłopaków posłuchała, ale Zygmunt uznawał zdjęcie go, za obrazę względem Boga.

Skręcili już na podwórko, gdy zauważyli, że z gospodynią rozmawia Leszek.

– Coś często on odwiedza cię? – cicho szepnął Zygmunt do Lecha.

– Ma problem i chce go rozwiązać. – Lech odszedł od niego i poszedł przywitać się z kolegą.

W kuchni siedział już Tadzik.

– Leszka kolega jest tu. – zaczął.

– Widziałem go. – bez żadnego entuzjazmu powiedział Zygmunt.

– Rozmawiał z gospodynią... Czy ty wiesz, że on chce, abyś zamieszkał u niego?? – podniecał się.

– To jest tylko jego życzenie, a nie moje? Nie mam ochoty o tym rozmawiać.

Chłopaki kończyli w kuchni posiłek, gdy wszedł Leszek. Przywitał się z nimi. Wszedł do Lecha, do pokoju.

Po chwili Lechu przyszedł do nich.

– Zygmunt, Leszek chciałby z tobą porozmawiać.

– Ale ja nie mam ochoty rozmawiać z nim.

– Zrobisz, jak będziesz chciał?

– Oczywiście.

Po posiłku pojedynczo wchodzili do pokoju.

– Dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać? – zaczął Leszek.

– Przepraszam bardzo... – Zygmunt nastawił się do niego. – Ja mam sporo lekcji. Czy możesz stąd wyjść? – zawiesił na nim swe ślepia. – Co prawda, ten pokój jest wspólny... jeżeli przyszedłeś do Leszka, to nie będę wam przeszkadzał. Porozmawiajcie sobie. Lekcje odrobię później. Tadzik, czy chcesz pójść ze mną na miasto?? Musimy poznać to miasto. My chłopaki ze wsi, jeszcze kiedyś zagubimy się w nim??

– Nie. Nie chce mi się iść? Nie dzisiaj? – chłopak nie był po prostu nastawiony na spacery.

Zygmunt wyszedł do kuchni, założył buty na nogi i wyszedł.

Po raz trzeci profesor ostrzegł, że będzie zrywał wszystko, co wisi na szyi. Inni chłopcy noszący małe zgrabne medaliki na łańcuszkach zdejmowali je, ale Zygmunt swój miał na tasiemce i nie chciał zdjąć. Profesor chciał ośmieszyć go, bo uczeń uznał, że ksiądz założył mu medalik na szyi i ksiądz może zdjąć, a tasiemka jest czysta, bo przy każdym myciu jest myta. Nie wszystko cacko, co się świeci. Łańcuszki rwą się, a tasiemka nie.

Profesor kazał wystąpić mu, przed szereg klasy i przemaszerować mu, aby wszyscy zobaczyli to ”cacko” Zygmunta. Aby wiedział, że tu rządzi profesor szarpnął mu, ale tasiemka tylko poraniła palce profesora i szyję Zygmunta.

Zajęcia mieli na małej sali gimnastycznej, gdy profesor Andrzej kazał zdjąć “krowę” z szyi. Zygmunt zagadał go.

– Dlaczego nie byka?

A zapytany, co ma jeszcze do powiedzenia, odparł.

– Bo byk, może roznieść rogami.

Obserwując innych i profesora doszedł do wniosku, że należy dać więcej luzu. W chwili, gdy inni targali piłkę lekarską zagadał do profesora, aby po lekcji doszli do przekonania, kto ma rację, czyja jest prawda i kto powinien mieć rządy w ręku, ale ostrzegł także, że to może skończyć się tragicznie dla niego. Wywołało to radosny uśmiech u profesora.

Po skończonej lekcji, gdy wszyscy rzucili się biegiem na korytarz, podszedł do profesora i zagadał go.

– Przekonajmy się, czyja jest racja?!

– Jak to sobie wyobrażasz?

– Dajmy sobie po razie! Ten, który wytrzyma będzie miał rację.

– Dzieciaku jestem sportowcem, gdy machnę cię, mogę cię zabić, nie chcę mieć cię na sumieniu.

– Na sumieniu, to ja będę miał ciebie. Jesteś zbyt pewny siebie. Jesteś zarozumiały, ale dziś poznasz moc i potęgę medalionu... tego, który noszę na szyi. Ubliżyłeś Bogu i Bóg ukaże cię, poprzez moje ręce.

– Ty naprawdę wierzysz w medaliony? – roześmiał się serdecznie Andrzej. – To są tylko medaliony. Martwe rzeczy.

Ale Zygmunt nie słuchał tego, co mówił mu profesor. Jego myśli były skierowane gdzie indziej.

– Dlatego, że uderzyłem Tomka, chciano wyrzucić mnie ze szkoły. Za ciebie, mogę pójść do więzienia. Czy możesz napisać, że wszystko, co stanie się, jest w imię honoru i że nikt poza tobą, nie ponosi winy? – zapytał go Zygmunt.

– Widzę... – mina Andrzeja zmieszała się. –...że bierzesz poważnie całą tą sprawę? No dobrze, skończmy to, za chwilę mam następną lekcję. Nie mam ochoty na twoje strachy, nie boje się pogróżek.

– To nie są pogróżki. Pisz!

Andrzej wyjął kawałek kartki.

– Co chcesz, abym ci napisał?... że nie biorę odpowiedzialności, za twoją połamaną szczękę?

– Powiedziałem już! Napisz, że...”to, co stało się, stało się w imię honoru. Nikt nie ponosi za to winy.“ I podpisz się!

Andrzej zrobił tak, jak kazał mu Zygmunt. Zamienili się kartkami, aby każdy miał dowód w swej ręce i że winowajcy tu nie ma.

– I co dalej? – ze śmiechem stanął przed uczniem.

– Damy sobie po razie, chociaż może po razie, to będzie za mało, dajmy sobie po trzy razy! – Zygmunt wyraźnie podniecał się.

– Po trzy? – Andrzej znów zaśmiał się. –...po pierwszym ciosie, głowa obróci ci się, o sto osiemdziesiąt stopni, po drugim ci odpadnie, trzeciego... trzeciego ci daruję.

– Twoja pycha i zarozumiałość zaślepia cię. Poznasz siłę Boga, poznasz moc medalionu i to będzie twoja ostatnia rzecz, jaką ujrzysz. Będziesz umierał powoli.

Andrzej znów zaśmiał się.

– Ja nie zabiję cię, zabiją cię lekarze. Będziesz umierał wiedząc, że nic nie możesz zrobić dla ratowania siebie. Umrzesz jednak ze świadomością, że nie miałeś racji.

Był zaledwie po studiach, młody, atleta, umięśniony, kulturysta, przystojny, zaledwie 24 letni. Podkochiwał się w profesorce od języka polskiego, Janinie Świrskiej. Mieli wkrótce pobrać się.

Uzgodnili, że pierwszy uderzać będzie trzy razy profesor, a potem Zygmunt. Dlaczego? Silniejszy ma mieć rację, gdy uderzy go profesor, wszystko będzie już jasne...

Jędrzej uderzył raz, drugi i trzeci, Zygmunt wytrzymał, ale według profesora, tylko dlatego, że ten uderzał zbyt lekko. I to tylko wina profesora. Ten zaszpanował mięśniami, nawet pozwolił uderzyć się dziesięć razy.

Jędrzej pozwolił nawet Zygmuntowi na zamach, na rozpęd i Zygmunt uczynił tak.

Jędrzeja ustawił na macie pod ścianą i według jego zgody, wziął rozbieg, skoczył na ręce, na nogi, na ręce i...

– Pomyślą żeś zasłabł... Dzisiaj poznasz moc Boga, ja znam ją dobrze. Poznałem ją, gdy miałem 7 lat.

Zygmunt miał też uderzyć go trzy razy, ale Jędrzej nie miał sił. Teraz karze mu poznać siłę Boga. Oto ten, który był słaby, zwyciężył mocarza, ten, który nie umie uczynić podskoku, uczynił piękny skok. Oto siła i moc Boga, Boga, którego Jędrzej, tak uparcie zrywał z szyi ucznia. Teraz Zygmunt zamknie salę, a on będzie konał i prosił Boga o pomoc.

Zygmunt oddaje mu swą kartkę, wyrywa z kartki swej nazwisko swoje. Znajdą obie kartki u niego i zrozumieją, o co chodzi? Aby od razu nie szukali sprawcy podciąga sztangę nad ciało Jędrzeja.

Od drzwi zerka jeszcze na Jędrzeja... maty pięknie zasłaniają ciało. Klucz od sali zostawia w drzwiach sali.

Szybko ubiera resztę ciuchów, dziennik oddaje Lechowi... ponoć profesor tak prosił? On poszedł gdzieś, nawet klucz zostawił w drzwiach. Lech nie od razu uwierzył Zygmuntowi, musiał sprawdzić, czy to, co mówi jest prawdą. Otworzył salę i tylko rzucił okiem na salę. Była pusta i zamknął. Teraz Lechu uwierzył, wszystko było realne.

Gdy następna z klas czekała na lekcje WF, nikt nawet nie zaskoczył, że klucz od sali tkwi w drzwiach. Ze względu na brak profesora, uczniowie wetknęli się do różnych schowków, ale gdy następne klasy już czekały, tego było już za wiele.

I nagle po szkole przeszło widmo paniki i szoku. Znaleziono wyczerpane ciało Jędrzeja.

Karetka... sygnał... bieganina... szok... musiał zasłabnąć podczas treningu... serce nie wytrzymało... atak serca. Ktoś powiadomił profesor Świrską. Wezwali ją na korytarz. Po szkole rozległ się wrzask Janki, po chwili druga karetka na sygnale mknęła za tamtą do szpitala, z Janką roniącą.

Tylko niektórzy uczniowie, mieli radochę, nie ma lekcji!.. ale po czasie i wśród uczniów powstało opanowanie. Pohamowali swą radość. Zaczęto komentować zdarzenia.

Na korytarzu omal nie wpadł na Lenkę. Musiała cofnąć się do tyłu, aby uciec przed kolizją.

– A co z tobą?? Goni cię ktoś, czy co?? – nie wytrzymała. – Oho? – obejrzała się jeszcze na milczka. – Masz gościa. – zawołała za nim. – Jest w waszym pokoju... był gdy wychodziłam...

– Ojciec?? – Zygmunt odwrócił się, ale Lenki już nie było. Znikła na dworze.

Wszedł do mieszkania.

– Tato, to ty?! – zawołał, ale nikt mu nie odpowiedział.

Wszedł do pokoju. Przy stole siedział Leszek...

Jego twarz... od razu zauważył zmianę.

– Cześć kolego. – ucieszył się Leszek.

– Cześć. O? Jaka fajna bródka? Dobrze ci w niej? – stał i przyglądał się koledze.

– Dobrze?? – zdziwił się Leszek.

– Wspaniale wyglądasz... jakaś odmiana? – dodał poważnie. – Szybko ci urosła? – spoglądał na niego. – Lechu został z kolegami. – poinformował go.

Leszek uśmiechał się.

– Ja nie do Leszka, ja do ciebie. Chciałem z tobą porozmawiać.

– Nie mam dzisiaj ochoty na rozmowy. – rzucił torbę na stół. Nawet nie przywitał się. Podszedł do tapczanu i rzucił się na niego.

– Może przyjdę innym razem?

– Nie chce mi się dzisiaj rozmawiać. – ułożył głowę na rękach i twarz skierował na ścianę.

– Czy ja jestem tego powodem??

– Chyba nie?

– Opowiedz mi. Może poprawi ci się humor?

– Nie sądzę?

– Chętnie cię wysłucham?

– Czy twoja mama, nadal chciałaby wynająć mi pokój?

– Tak. To nadal aktualne. – Leszek czekał na dalsze konkrety, a gdy Zygmunt milczał dodał. – Czy dokuczają ci? Leszek szantażuje cię?

– Nie. Nie o to chodzi. Jakiś czas, chciałbym być sam.

– Mam sobie pójść?

– Nie. Nie o to chodzi. Dzisiaj w szkole stało się coś, czego nie rozumiem?

– Opowiedz mi, może uda mi się ci pomóc? Wyjaśnić?

– Kiedy, ja sam tego nie rozumiem? Nie umiem nawet opowiedzieć? To się zaczęło tamtego dnia...

– Nic nie rozumiem? Co? Zaczęli podobać ci się faceci?

Zygmunt przekręcił się na plecy.

– Ile tego gówna?... jaką dawkę tego cholerstwa wtedy dostałem?

– Czujesz głód?

– O czym ty mówisz?

– A o czym ty?

– Coś wtedy we mnie wyzwoliło się? Od tamtego dnia, coś ze mną dzieje się i sam nie wiem, co? Coś wokół mnie dzieje się i ja sam nie wiem, co? Coś dzieje się i nagle zapominam. Wiem, że jestem winien i nagle zapominam.

– Nie rozumiem?

– Dzisiaj w szkole coś stało się? Pobiłem profesora... Wszyscy chcą, a może tylko tak mi się zdaje... abym czuł się winnym? Jako ostatni widziałem go zdrowego...

– Pobiłeś go? To znaczy, co mu zrobiłeś?

– Nawet nie trąciłem go ręką? Nawet nie dotknąłem go? Wtedy, wyzwolił się we mnie, jakiś potwór... nie mam innego wyjaśnienia?

– Potwory istnieją tylko w bajkach i w mitach. Co pamiętasz?

– Teraz już nic.

– Jak to, nic?

– Widzisz? Wystarczy, że położę się... przymknę na chwilę oczy... zapadnę nawet na kilka sekund w sen... wszystko zapominam.

– Jak to, zapominasz?

– Pamiętam tylko krzyk kobiety. Tuż przed ostatnią lekcją, powiedzieli, że to była profesorka?... że poroniła? – odwrócił się znów do ściany i ułożył się.

– Jesteś śpiący??

– Tak bardzo chciałbym zamieszkać u was. Ale, jeżeli stanie się, to samo, z tobą??

– O czym ty mówisz??

– Znam, takiego, jednego człowieka... nazywa się... z resztą, jego nazwisko i tak ci nic nie powie? Miał w sobie pewną moc? Jakąś nadludzką siłę? Kiedyś na zabawie... zauważył, że się nie boję... wszyscy unikają go... powiedział do mnie, że musi komuś przekazać to... nie wiedziałem dobrze, co to takiego? Ma to chronić mnie przed złymi ludźmi. Każdy, kto zechce wyrządzić mi krzywdę, poniesie karę.

– Chyba nie wierzysz w takie bajki??

– Najpierw myślałem, że robi sobie ze mnie jaja. Chciałem poznać kilka szczegółów. Pytałem go, o to, o tamto? Znałem kilka faktów z jego życia. Potwierdził je. Chciałem być kimś, kogo ludzie będą bać się. Autentycznie chciałem. Myślałem, że to będzie coś w rodzaju wyciąganie królika z kapelusza, albo inne śmieszne rzeczy? Wyznaczył mi spotkanie. Poszliśmy tam. W pośrodku lasu, mieliśmy się pocałować. Pocałunkiem miał przekazać mi swą moc... gdyby nie to, że postawiłem mu piwo, może i nawet dwa... już nie pamiętam. No i był stary. Miał chyba z pięćdziesiąt lat, a może i więcej? Śmierdział alkoholem i... był obrzydliwy... brzydziłem się go. Powiedział mi, że tu już pocałunek nie ma znaczenia. Chce przekazać mi to. Komuś musi, a ja chcę... tak, wtedy chciałem. Zaznaczyłem, że ja chcę tylko dobre moce... roześmiał się. Powiedział mi, że to tylko ode mnie zależy, do czego użyję tej siły? Upierałem się, że chcę tylko i wyłącznie dobre moce... wreszcie powiedziałem, że jednak chyba zrezygnuję z tego? Zostawiłem go i odszedłem. Śmiał się za mną i wciąż powtarzał, że to tylko ode mnie zależy, jak tego użyję? Długo zastanawiałem się, czy przekazał mi to, czy nie? Wieczorami, bałem się wychodzić na dwór. Od zmroku przesiadywałem w domu. Nocami zawsze spałem. Gdy miałem gdzieś iść, szedłem zawsze z kimś, albo ze światłem? W drodze, żegnałem się, co kilka kroków. Gdy jestem w kościele, modle się, aby nie dopadła mnie, tamta siła. Dzisiaj pomyślałem, że chyba jednak dopadła mnie ta jego moc?

– Skąd wiesz?

– Słyszałem wołanie kobiety... zabij go, zabij go! Tak bardzo chciałem, aby on mnie zabił.

– Co takiego??

Zygmunt znów odwrócił się twarzą do Leszka.

– Chciałem, aby on zabił mnie.

– Dlaczego??

– Bo wtedy razem ze mną zginęłoby całe to zło.

– Jakie zło? O czym ty mówisz?

Zygmunt usiadł na łóżku.

– Chciałem zginąć.

– Ale dlaczego??

– Leszku, boje się.

– Czego?

– Piekła.

– Co takiego??

– Teraz wierzę, że on przekazał mi samo zło. Co prawda, on nie robił złych uczynków? Ale myślę, że przekazał mi samo zło? To chyba dlatego tak strasznie śmiał się ze mnie wtedy?

– Czy to znaczy, że zabiłeś profesora?

– Nie. Ja nawet nie ruszyłem go ręką. Nawet go nie dotknąłem. – Zygmunt spoglądał na kolegę. – Ty i tak nie uwierzysz mi?

– Wierzę ci. Dlaczego miałbym ci nie wierzyć?

– Skąd przyszła ci do głowy myśl, że go zabiłem? Gdy zamykałem salę, on żył... on jeszcze żył? Gdyby nie żył, nie zabieraliby go karetką? Czy dobrze mówię?

– Tak.

Za oknem przeszedł ktoś. Na dworze dał się słyszeć głos Lecha.

– To, co powiedziałem... zachowaj to dla siebie. – bez żadnego przekonania powiedział Zygmunt.

– Dobrze.

Czekali chwilę, aż Lechu wejdzie. Zygmunt zdążył się położyć.

– O!? Jesteś? – Lech był wyraźnie ucieszony.

– No, jestem. – Leszek przywitał kolegę uśmiechem. – Czekam już jakiś czas. Co słychać?

– Nic ciekawego.

– A w szkole?

Lech spojrzał na leżącego.

– On śpi, czy tylko udaje??

Zygmunt podniósł się.

– Przy tobie można usnąć?? – usiadł na tapczanie.

– Nagrabiłeś sobie facet? – ostrzegł go gruby.

– O co chodzi? – zdziwił się Leszek.

Ale Lech nie odrywał się od rozmowy z Zygmuntem.

– Facet przystartował do mnie. – zaczął wyjaśniać Zygmunt. – Siekłem go... – Zygmunt wskazał kant dłoni. – ...w krtań. Facet padł.

– Tak! – zawołał Lech. – Możesz już pakować się.

– Co się stało?? Dowiem się wreszcie? – nalegał Leszek.

– Facet startował do mnie. Nie podobał mu się mój medalion. Zbyt krowiasty, jak to powiedział. Byk stanął w jego obronie i rogiem zawadził go. – Zygmunt tworzył swoją wersję.

– Nie wiem, czy nadal będziesz taki śmieszny?? Czekaliśmy z chłopakami... i w pewnej chwili usłyszeliśmy, jak dyrektorka rozmawiała ze szpitalem... profesor nie żyje.

– Jaja sobie robisz! – Zygmunt wpadł w śmiech. – Od uderzenia, nawet i w krtań, nie umiera się.

– On nie dostał wcale w krtań. On miał połamane żebra. – wyjaśniał Lechu.

– Co takiego?? – dziwił się Leszek. – O kim ty mówisz?

– Wiśniewski. Profesor od WF. Ty go nie znałeś? – wyjaśniał gruby.

– Wiśniewski? Znałem go.

– Andrzej.

– Tak. Za mojej kadencji zaczynał. Nazywali go Jędrzej.

Zygmunt schował twarz w dłoniach.

– Jestem przekonany, że go nawet nie trąciłem? Sto? Nawet dwieście procent? Ja go nawet nie trąciłem? – Zygmunt utkwił wzrok gdzieś pod stołem.

– Przed chwilą mówiłeś co innego? – górował Lech.

– Co było przed chwilą, to było przed chwilą?... a teraz, to jest teraz? Ja go nawet nie dotknąłem. Wcale nie mam ochoty cię o tym przekonywać? Ja chcę przekonać sam siebie.

– Z sali wyszedłeś jakiś dziwny?? – ciągnął dalej Lechu.

– Bo dostałem porządny łomot. – wyjaśnił mu Zygmunt. – Ale, co ty możesz wiedzieć? – wstał i skierował się do kuchni.

– A ty dokąd? Myślisz, że teraz uciekniesz?? – Lechu stał się bohaterem dwudziestego wieku.

– Nie mam zamiaru uciekać... chcę wyjść przeznaczeniu na spotkanie.

– Zygmunt? – Leszek pospieszył za nim. – Co chcesz zrobić?

– Jeszcze nie wiem? Pomyślę o tym w drodze. – zakładał buty i skrzywił się.

– Co ci jest?

– Nic takiego.

– To dlaczego się krzywisz?

– Chyba boli mnie, skoro się krzywię? – powoli podniósł się.

Leszek chciał pomóc mu podnieść się i pochwycił go za boki. Zygmunt syknął z bólu.

Do kuchni wszedł Lech.

– Teraz to będzie symulował, normalne?

– Kto pierwszy uderzył? – zainteresował się Leszek.

– Normalne, że profesor.

– A potem?

– Też on.

– Nie broniłeś się?

– Każdy miał uderzyć trzy razy, on pierwszy. Mówiłem ci już. Ja chciałem, aby mnie zabił.

– Rozmawialiście już o tym? – zdziwił się Lech i spojrzał na chłopaków.

– Nie ważne. – wyjaśnił Leszek. – Wcale nie broniłeś się?

– Gdy padałem... tak cieszyłem się, że to już wreszcie koniec... ale jakoś wstawałem? – Zygmunt dziwnie stękał.

– Teraz, to będzie wydziwiał coraz to nowsze historyjki. – lekceważąco powiedział Lech.

– A ja mu wierzę. – uspokoił go Leszek. – Nie wiem dlaczego, ale mu wierzę.

– Leszku? Przestań? – drwiąco uśmiechnął się Lechu.

– Powiedziałeś, że Jędrek ma połamane żebra? Jak myślisz, czy on w tym stanie, potrafiłby to zrobić?? – nawet nie starał się przekonać kolegę.

Lech popatrzył na Zygmunta.

– Myślę, że ciężko będzie mu wyplątać się z tego? – powiedział Lech i poszedł do pokoju.

– Nigdzie nie musisz uciekać. – Leszek ujął go za ramiona.

– Ja nigdzie nie uciekam. – Zygmunt starał się przybrać normalną pozę i minę. – Ja idę tylko do sklepu. Muszę kupić sobie coś do jedzenia, bo będę chciał potem położyć się.

Leszek pomyślał chwilę.

– Mogę iść z tobą? – zapytał, jak najlepszy kumpel.

Zygmunt popatrzył na niego.

– Pewnie, że możesz... chociaż między Bogiem, a prawdą, wolałbym być sam. – i nie czekając, aż Leszek uczyni jakiś krok, wyszedł.

Leszek poszedł z nim. Spoglądał na kolegę.

– Boli, co? – powiedział już na ulicy.

Zygmunt tylko zerknął na kolegę.

– Boli... a czy moglibyśmy o tym nie rozmawiać? – wzrok utkwił na koledze. – Ty masz swoje tematy, na które nie chcesz rozmawiać, ja mam swoje tematy, na które wolałbym nie mówić?

Chwilę milczeli.

– Nie musisz wcale iść ze mną. – milczenie przerwał Zygmunt.

– Tak naprawdę... wcale nie idę z tobą. Ja idę do domu.

– Do ciebie idzie się tamtędy. – Zygmunt wskazał do tyłu.

– Nie. Tędy. – Leszek wskazał do przodu. – Od ulicy Sobieskiego mam trzy kroki.

– Lechu prowadził mnie tamtędy. – wyjaśnił Leszkowi.

– Ja mieszkam drugi dom od ulicy Sobieskiego. Tamtędy, jest o wiele dalej.  A pro po? Dlaczego nie chcesz zamieszkać u nas? Przecież dla ciebie jest wszystko jedno, gdzie zamieszkasz?

– Tu już zapłaciłem... i do końca miesiąca muszę u nich mieszkać... a po drugie... z ręką na sercu... nie chcę, aby tobie przytrafiło się coś? Coś takiego, jak profesorowi? Nie wiem... nie rozumiem jeszcze tego... ale coś w tym jest? – zatrzymali się na skrzyżowaniu. – Zapamiętaj sobie... ja nie gniewam się na ciebie. Wybaczyłem ci. Ja nie chcę, aby ciebie coś takiego spotkało. Nigdy bym sobie tego nie wybaczył? – wzrok utkwił w koledze.

Leszek zauważył jego dziwne spojrzenie.

– Co się stało? – zapytał zdziwiony.

– Obok ciebie wisi biała sukienka. Biała, ślubna sukienka. – Zygmunt spoglądał w tę stronę.

– Tylko nie żartuj sobie? – roześmiał się Leszek.

– Wkrótce ożenisz się.

– Co takiego?? Ty widzisz takie rzeczy??

– Weź rękoma w bok... chwycisz ją. – i pokazał mu, jak?

I Leszek niechętnie, ale uniósł ręce. Zygmunt spoglądał chwilę i nagle zakrył sobie dłońmi twarz.

– Nie! To nie możliwe!?

– Co się stało? Mam ją? Bawisz mnie. – Leszka rozbawiła ta sytuacja.

– To nie przeze mnie! – zawołał. – Przysięgam, to nie przeze mnie!

– Co takiego?? – Leszek nic nie rozumiał.

– Nie! Nie! Nie!! Wszystko, co powiedziałem, jest nieprawdą. Nieprawdą! Nieprawdą!

Leszek wystraszył się. Ujął kolegę za ramiona.

– Uspokój się. – potrząsnął nim. – Ty widzisz takie rzeczy?? – patrzył na niego.

Zygmunt swymi błędnymi oczyma spoglądał na Leszka.

– Odejdź ode mnie. Proszę, nie obciążaj mojego sumienia? Wybaczam ci... i to, co uczynisz... nie obciążaj mnie tym?

– O co chodzi?? Nic nie rozumiem? – Leszek wlepiał w niego swój wzrok.

– Chcesz iść do niej, to idź? Dlaczego pokochałeś tylko jedną dziewczynę? Poproś kogoś z rodziny, aby pomogli ci kupić dla niej suknię. Ta suknia będzie dla niej.

– Dla kogo?? Nie rozumiem?

– Odejdź ode mnie. Jestem za młody, aby to wszystko dźwigać. Dlaczego to wszystko spada na mnie? Dlaczego obciążacie mnie? Moje sumienie? Ja potem czuje się winnym.

– Nie wiem, o czym ty mówisz??

Ale Zygmunt odszedł od Leszka. Zakołysał się na swych nogach i oparł się o ogrodzenie.

– Co ci jest? – Leszek podszedł do niego.

– Już nic. Już czuje się lepiej.

– Zaprowadzę cię do domu?

– Do mojego domu jest daleko.

– Dobrze... na stancję?

– Nie chcę. Muszę o wszystkim zapomnieć, zanim wrócę do nich.

– Zaprowadzę cię?

– Nie. Proszę, zostaw mnie. Obudziliście we mnie potwora, który będzie zjadał mnie od wewnątrz. Będzie się karmił moim sumieniem... nie chcę znać niczyjej przyszłości. Po co mi ona? Potem, czuje się winnym... czy myślisz, że to jest w porządku?? Potem, czuje się winnym za to wszystko. Dlaczego ja??

– Przyznam ci się... nic z tego nie rozumiem?

– A ja chcę o wszystkim zapomnieć. Zapomnieć. Zapomnieć. – zamknął oczy i pochylił głowę. – O? Trochę mi lżej.

Otworzył oczy i spojrzał na ogrodzenie.

Od razu puścił słupek.

– Co ja tu robię?? – zdziwił się.

– Właśnie? – usłyszał obok siebie.

Szybko spojrzał w tę stronę. Obok stał ktoś, kogo chyba znał?

– Ja nic nie chciałem zrobić? – usprawiedliwił się na wszelki wypadek. – Przepraszam, ja już odchodzę.

– Gdzie chcesz iść? – zapytał go ten ktoś.

Zygmunt spojrzał dookoła... poznał ulicę... Sobieskiego... spojrzał na zegarek... było dobrze po południu... nie mógł, ani nie musiał iść do szkoły?

– Sam nie wiem? Chyba szedłem do sklepu? Chyba zrobiło mi się słabo? Sam nie wiem? Przepraszam. – i odszedł.

– Za co mnie przepraszasz?

Był już kilka kroków od niego... gdy odwrócił się. Przyjrzał się jeszcze raz postaci.

– Leszek?? – zdziwił się.

Chłopak też podszedł ku niemu.

– O nie? Przepraszam.

– O co chodzi? – zapytał go chłopak.

– Nie. Już nic. Jesteś podobny, nawet bardzo, do kogoś? Przepraszam. – i poszedł w kierunku sklepu.

Leszek stał jeszcze chwilę i spoglądał na odchodzącego.

Zygmunt skręcał już prawie do sklepu, gdy odwrócił się i zerknął za siebie. Ten ktoś, stał jeszcze na ulicy.

Wszedł do sklepu... zerkał i w jedno miejsce i w drugie...

– Czy coś podać? – klientem zainteresowała się sprzedawczyni.

– Nie. Dziękuję.

Spoglądał na pułki... szukał... sam nie wiedział czego?

– Czy w czymś pomóc?? – zapytała znów.

– Nie proszę pani. Mnie chyba nikt nie może pomóc? – spojrzał dziwnie na nią i wyszedł.

Następnego dnia, żałoba okryła szkołę. Profesor Jędrzej Wiśniewski nie żyje. Atak serca, umarł podczas operacji.

Ci, co rozumieli się na tym, zastanawiali się, co robiono przy ataku serca, po co była operacja? Tłumaczono różnie...

Na pogrzeb, na cmentarz Żbikowski w Pruszkowie, jechała autokarem cała szkoła. Janka, cała w czerni, w ciemnej woalce, mdlała ze zgryzoty. Chciała rzucać się do grobu za tym młodzieńcem.

Zygmunt osłupiały, przyglądał się tym scenom. Nic z tego nie docierało jeszcze do jego świadomości. W podstawówce zawsze lubił pogrzeby. Ten też przyjął podobnie, jak tamte.

Cały grób, cały dół zasypano kwiatami, aż ułożono kopiec z wieńców.

Zygmunt, ogarnięty ze wszech stron płaczącymi, postanowił odejść od grobu. Przejęty płaczem wszystkich lamentujących, gdy zmierzał w kierunku autokaru, opanowało go poczucie winy, żal, żałość. Poczucie winy było tak ciężkie, że nie mógł prawie iść.

Zaczął pytać o rodzinę zmarłego, ale rodziną zmarłego byli wszyscy tu zebrani.

Chciał odnaleźć matkę, ale ktoś wskazał mu nie tą osobę, co trzeba. Chciał to wyrazić jakoś, ale zbywano go. Gdy stwierdził, że to on jest sprawcą śmierci Jędrzeja, ktoś wyśmiał go.

– Jędrzej umarł na atak serca, w szpitalu.

Próbował im wytłumaczyć, zaprzeczali. Chciał im udowodnić, ale uznali, że to podniecenie po pogrzebowe tak podziałało na dzieciaka.

Zagadywał kilka osób, aż dano mu proszek na uspokojenie.

Po pogrzebie Jędrzeja, Zygmunt zmienił się nie do poznania, nie znaczy to wcale, że stało mu się coś? O, nie!

Każdy jego wyjazd w rodzinne strony, regenerował jego stan psychiczny i wracał stamtąd inny.

Jego młodzieńczą miłością była Danka Kania. Podskakiwał też do Barbary Gawryś, wszystkie te istotki ziemskie dawały mu ukojenie. Gdy wracał do Ursusa, był po prostu zregenerowany psychicznie.

W kilka dni po pogrzebie, do szkoły zawitała milicja. Zadano każdej klasie jedno i to samo pytanie.

– Czy ktoś jest w stanie pomóc w jakiś sposób organom Milicji Obywatelskiej w rozwikłaniu sprawy śmierci profesora Jędrzeja Wiśniewskiego?

I wszędzie słyszeli tą samą odpowiedź, głuche milczenie lub krótkie i szybkie, nie. Gdy przyszli do klasy Sula, otrzymali taką samą odpowiedź i wcale nie byli zdziwieni. Podzielili się opinią z profesorem, że jest to sprawa niezrozumiała dla organów Milicji, gdyż wysportowany człowiek nie ulega od razu kontuzji...

Mężczyźni już prawie wychodzili, gdy Zygmunt zwrócił się do wychowawcy z pytaniem.

– Gdyby ktoś, coś wiedział, czy musi pomagać Milicji? Chodzi o to, czy musi, nie o to, czy chce, ale czy musi? Przecież to oni są od tego, aby rozwiązywać wszelkie zagadki? – Zygmunt stał prosto, aby nie utracić tego, co w tej chwili czuł i co w tej chwili ogarniało go? Czuł, jak gdyby był w innej przestrzeni, w innym wymiarze czasowym.

Milicjanci stanęli w drzwiach, wywiązała się dyskusja.

Z Zygmunta zaczęły spadać wielkie skały otaczające go, zaczął czuć wokół siebie luz.

Im więcej mówił, tym więcej wiedział, im więcej mówił, tym więcej rozumiał.

Milicjant próbował wytłumaczyć uczniowi, że wyjawianie prawdy, jest moralnym obowiązkiem każdego człowieka.

– Ale wytłumaczcie mi tylko jedno, czy jeżeli wiem coś, czy ja muszę... wam powiedzieć to?

– Więc ja, zadam ci podobne pytanie, czy umiesz pomóc nam? Czy twoje informacje są wystarczająco wiarygodne?

– Ja chcę wiedzieć, czy muszę... wam pomóc?

– Zygmunt... – zagadał go wychowawca. –...czy wiesz coś na temat tej śmierci?

– Jeżeli ta sprawa zostanie rozwiązana, oni otrzymają awans. Jeżeli im pomogę, co ja otrzymam w zamian? Jeżeli nic, więc pytam, czy muszę im pomóc? A wiem, że nic nie mają mi do zaoferowania.

– A skąd możemy wiedzieć, że twoje informacje mają jakiekolwiek znaczenie dla śledztwa?

– Moje informacje mogą być wam pomocne, pochodzą ze sprawdzonego źródła.

– Mamy ci wierzyć?

Zygmunt delikatnie rozejrzał się po sali. Położył rękę na piersi.

– Jestem w posiadaniu tajemniczego amuletu. Dzięki niemu mogę rozwiązać każdą zagadkę, każdą tajemnicę.

– Amuletu? – zdziwił się milicjant. – To brzmi, jak bajka...

– Zygmunt... – wychowawca podszedł do ucznia. – ...czy wiesz, co mówisz?

– Tak! Wiem! – popatrzył na niego zdziwiony. – Wiem, co mówię. – wyciągnął zza swetra medalion i ucałował go i zaraz schował go czym prędzej – Ten medalion, otrzymałem od... to ktoś bardzo tajemniczy. Gdy chcę coś wiedzieć, on szepcze mi to. Nie wierzy mi pan, panie profesorze? Mogę to zademonstrować. Czy ma pan coś tego człowieka, cokolwiek?

Dorośli spojrzeli po sobie.

– Nie, nie mamy nic, co by należało do denata. – odpowiedział milicjant.

– Nie ważne. Niech pan napisze jego imię i nazwisko na kartce. – zaproponował im Zygmunt. – Mi możecie nie wierzyć, ale gdy zamknę oczy, stanę się nim, może od niego, coś wam przekażę?

Wziął kartkę w swoje dłonie i ścisnął je. Zamknął oczy, sprężył się i natychmiast puścił mięśni, jak gdyby był pękniętym balonem. Otworzył oczy. Dziwnym głosem zaczął mówić.

– Zerkam na jego zegarek, jest godzina...11,45. – Zygmunt przekrzywił dziwnie głowę – Jego zegarek jest dziwnie przekręcony. Chwileczkę, coś mówi do m... chyba do mnie, ja jestem Jędrzej. Każe mi coś napisać, chwileczkę, ja coś piszę...

– Co? – zapytał ktoś niecierpliwie.

– Mam czytać, to, co piszę? – zapytał reszty klasy, ale aby nie tracić czasu zaczął czytać. – Stało się to, w imię honoru. No i oczywiście podpis. I co dalej?... Po trzy... – Zygmunt dziwnie skrzywił twarz, jak gdyby chciał uśmiechnąć się – Po pierwszym ciosie, głowa obróci ci się o 180 stopni, po drugim ci odpadnie, po trzecim... nie trzeci to ci daruję... – Zygmunt znów chyba chce uśmiechnąć się? –... u jakie wielkie słowa? On mnie po prostu przestrasza, on kpi sobie ze mnie. Ja jestem kulturystą. Ty zdechlonie. – widać było, że Zygmunt bardzo wzburzył się, wstrząsnął głową i raptem ocknął się. – Gdzie jestem? – zerknął na swoje ręce, na klasę. – Zdawało mi się, że jestem Jędrzejem? – ręką chwycił na klatce piersiowej za medalion pod swetrem. – Już wiem... i... czy, powiedziałem coś? Coś, co mogłoby nakierować was... – skierował się do milicjantów. –... na jakiś ślad?

Milicjanci spojrzeli po sobie i na profesora.

– Takie przedstawienie, możesz przyjacielu dawać swoim kolegom na przerwie, my jesteśmy dorośli i nie wierzymy w bajki. Zabrałeś nam wiele cennego czasu, ale nie szkodzi...

– Cennego? Czy wasz czas można czymkolwiek ocenić? Pan nawet nie wie, co znaczy, cenny czas? To ja straciłem cenny czas dla panów. Pytałem na początku, czy muszę wam pomagać? Chcieliście. – Zygmunt popatrzył na nich. – Jednego jestem pewien, tak jak postępujecie, to nigdy nie rozwiążecie tego. Po co chodzicie i zawracacie uczniom dupy? Wasz widok wcale nas nie zachwyca. I nie proście więcej o pomoc. Wiem, że jeszcze poprosicie i to właśnie mnie. – Zygmunt usiadł, wyprostował plecy, otworzył książkę i udawał, że chce coś czytać.

– Uważałem, że każdy ślad jest dla was cenny?... – zagadał do milicjantów wychowawca.

–...ślad, a nie jakaś bajka – odezwał się mundurowy.

– Bajka?! – Zygmunt wściekł się. – W tym medalionie wmontowany jest mikrofon, głośnik...wszystko, co dzieje się tu, słyszą tam. – wskazał do góry, ale szybko zrobił gest, aby wyglądało na pokazanie... w eterze... – Oni tam, wszystko słyszą. Gdy coś chcę wiedzieć, oni mówią mi to. Tak, mówią! Chciałem powiedzieć, szepczą, ale wolę powiedzieć mówią.

– Zastanów się, nie ma takich medalionów. W takim razie skąd go masz?

– Chcesz wiedzieć? Dobrze! – przez chwilę zbierał myśli. – Kiedyś byłem bardzo chory, chciałem popełnić samobójstwo... zjawił się ktoś, kto powstrzymał mnie... na znak przyjaźni otrzymałem właśnie to.

– Samobójstwo... – powtórzył gliniarz. – ... czy dobrze usłyszeliśmy?

– Tak, dobrze. Poczułem się bardzo samotny, teraz już nie czuję się samotny. Zawsze jestem z nimi.

– Czy mógłbym zobaczyć to cudeńko? – gliniarz podszedł do Zygmunta. – A czy mógłbyś... w pewnym stopniu... wypożyczyć nam do zbadania, ten swój medalion.

– Nie! To niemożliwe, nigdy nie rozstaję się z nim. – Zygmunt schował go za sweter.

– Jak mogę ci uwierzyć, jeżeli nie mogę sprawdzić dowodu.

– Nie, nie mogę ci go pożyczyć, bo ty nie oddasz mi go.